O grupo que nunca ocupou o lugar que lle correspondía

En 2003 nacía este trío, ao principio como dúo: Quim Farinha no violino (Berrogüetto, Os D'Abaixo) e Pedro Pascual no acordeón diatónico (Marful). A estes uniríaselles un ano máis tarde o contrabaixista de jazz Kin García. E así, con tres músicos, nacía Talabarte. O significado desta palabra é no que está centrado o contido do libreto, e vén en galego, español e portugués. Ademais de aparecer a palabra en moitos outros idiomas. Segundo a RAG, a palabra talabarte ten tres acepcións: 1. Cinto de coiro do que se colga o sabre ou a espada 2. Persoa pouco delicada ou bruta 3. Persoa que dilapida o diñeiro ou os bens que posúe. Ademais disto, existe outra acepción, relacionada coa primeira: a cinta de coiro que serve para colgar algo máis bonito... a correa do acordeón! A unión destes tres fenómenos foi unha relación poliamorosa perfecta Pero falemos de música. A unión destes tres fenómenos foi unha relación poliamorosa perfecta. Tocan músicas do mundo, de raíz, galegas, de composición propia... e todo iso co aliño das harmonías modernas que tanta riqueza dan. Porque serán só tres, pero cando alguén sabe ben o que fai todo cobra forza e grandeza. Os discos de Talabarte sempre deixan claro o cariño que lle teñen a Ugia Pedreira e á súa filla Lúa: no primeiro (Talabarte, 2011) a nena canta. No segundo (Fake, 2016), tocan a súa nai e o seu pai. Mais é sorprendente non atopar o grande Arturo Valdasano, que tantas veces ten colaborado noutros traballos destes músicos. Os marabillosos deseños son do Pastor, que tantas alegrías nos deu nos traballos de moitos e moitas artistas galegas co seu surrealismo, coa súa personalidade, cun frikismo elegante e meditado. Neste caso, a portada é do máis simpática: un can posando, un violín metido nun apañabolboretas, un pato de madeira encima dunha cabeza... Como fanática do absurdo, doulle un sobresaínte! Escollín este disco porque sempre é nos primeiros traballos onde os grupos que abren camiños se presentan en sociedade e nos sorprenden. Pero o segundo disco deste trío, Fake, é tan bo ou mellor. Incluso me atrevería a dicir que é igual de fresco, algo nada habitual nun segundo álbum. Talabarte está descatalogado e podédelo escoitar en spotify. Fake aínda está á venda. Confeso non só que son moi fan, senón tamén –xa que estou por confesar- que para min foron e son un grupo referente. E non só como música: tamén como público. Penso que se todas e todos mirásemos e valorásemos a formacións con tantísima calidade, grupos coma este colocaríanse no lugar que lles corresponde. Talabarte: pretina o cinturón, ordinariamente de cuero, que lleva pendientes los tiros de que cuelga la espada o el sable.