Galgo: sons surrealistas coidados ao detalle

Porén, cun pouco de paciencia, moitas das bandas que se atopan detrás desta etiqueta son capaces de ofrecer paisaxes musicais únicas e fascinantes con numerosas capas que permiten descubrir cousas novas con cada escoita. Parte Chão / Galgo / 2020 / 7 pezas / 10 euros É o caso de Parte Chão, o terceiro traballo de longa duración da banda portuguesa Galgo, xurdida en Oeiras no ano 2013 da man de Alexandre Moniz e Miguel Figueiredo nas guitarras, João Figueiras ao baixo e Joana Batista na batería. "Muda" abre o disco entre sons electrónicos de aires analóxicos e tons escuros, que lembran por momentos ás bandas sonoras de John Carpenter. A batería fai acto de presencia cun tempo pausado mentres as guitarras aparecen con sons agudos nun crescendo que estoupa nun ritmo caótico marcado polos inesperados punteos de guitarras con timbres metálicos, cheos de ferruxe que conducen a un clímax final no que tamén aparecen instrumentos de vento. Ao longo dos sete minutos desta peza que abre Parte Chão, Galgo introdúcennos de cheo no universo sonoro deste traballo, no que dominan os sons escuros, distorsionados e ás veces mesmo surrealistas, que encaixan tan ben coa ilustración da portada do disco. A segunda pista deste álbum, "Panca Espalha" vai aínda máis lonxe. Tras un comezo psicodélico e frenético, o baixo e a batería comezan a xogar ritmicamente cos punteos das guitarras de maneira perfectamente compenetrada a medida que a enerxía non deixa de ir en aumento. A sección central desta canción amosa as harmonías máis claras e fermosas no que vai de álbum, sostidas sobre unha batería máis pausada e sinxela, facendo a pista se cabe máis accesíbel, especialmente cos aires disco deconstruídos que toma a canción no tramo final. Se "Panca Espalha" tiña algúns dos momentos máis accesíbeis do disco, "Giga Joga" non queda moi lonxe, aínda que os imparábeis riffs de guitarra que abren a canción apunten ao contrario. A cuarta pista de Parte Chão conta con algúns dos momentos máis coloridos de todo o traballo, da man de "Garras Dadas", o único corte de todo o álbum no que Galgo fan uso da voz, case rapeada, sobre unha instrumentación marcadamente musical, no sentido máis tradicional da palabra. Ademais dos interludios "Burbur" e "Murmur", o disco fecha con "Grande Roubo", unha canción que supera os oito minutos e que supón toda unha viaxe sobre distintos tempos, timbres e sensacións que dan identidade ao disco.