Gal Costa mira ao presente a través do seu pasado

Con Caetano Veloso pasou unha cousa que pasa moito: mitificouse un de tantos artistas que elevaron, nun momento determinado, un estilo musical até o seu cume. Que non se me malinterprete: é comprensíbel. Ao fin e ao cabo, poucos artistas poderían sacar en catro anos discos tan bos coma os seus tres homónimos e Transa. Pero, e tras Caetano, que había? Nenhuma Dor /Gal Costa / Biscoito Fino / 2021 / Dez pezas / 8.99 euros O tropicalismo foi un movemento contracultural que non semellaba ter límites. Poesía e psicodelia navegaban xuntos nun país no que o réxime militar tiña moitas voces que calar. Non tanto por unha cuestión de letras directas e políticas, senón porque eran capaces de imaxinar unha realidade tan abstracta como libre. E así, ese Caetano, así coma os Gilberto Gil, as María Bethânia, os Tom Zé, Os Mutantes, ou, por suposto, as Gal Costa, eran os peores inimigos que a tiranía podería desexar. Pasou o tempo, e así se diluíu o movemento. Pero os artistas continuaron, sendo Gal Costa unha delas. Aquela á que acompañou Caetano nunha inesquecible "Baby" nunca apagou a súa voz. E é que a día de hoxe, Nenhuma Dor convértese no seu cuadraxésimo primeiro álbum. De feito, desta vez, "Baby" volve ser protagonista. Igual que con tantas outras que forman o álbum, Gal Dacosta volve ao seu pasado para escribir o seu presente. Nenhuma Dor non busca crear, senón actualizar o seu son. Para isto, rodéase de colaboracións. Tanto, que un artista foi invitado para cada tema. Lonxe de ser algo negativo, a pregunta a facerse sería que quen é o máis ilusionado, se Gal Costa por poder contar con tantos artistas para o seu novo traballo ou se os artistas por ter a honra de colaborar con Gal Costa? Os invitados son todos máis novos que ela, podendo destacar nomes como Jorge Drexler, Rodrigo Amarante ou Zeca Veloso. Con todo, a súa presenza é residual. O seu labor non é, nunca, ter máis protagonismo que Gal Costa. Acompañan, ás veces case en silencio, as historias da artista brasileira. Pero, en todo momento, deixan reflectida a súa versión nas cancións de Gal Costa. A visión deses artistas novos, cun son non renovábel, senón actual, axuda a que cada tema colla un corpo diferente. Mais non tanto como para que, de a ter escoitado antes, sintamos algo distinto. Respéctase o material orixinal, pero créase a partir deles un sentimento novo. Trátase dun traballo que non era necesario, mais é ben recibido. Unha mostra de que os anos, na música, non pesan tanto. Que, aínda co paso do tempo, as ganas de crear non cesan. Un álbum sen ningún tipo de pretensión, pero que ao mesmo tempo consegue máis do que podiamos pensar. En Nenhuma Dor, Gal Costa continúa a súa lenda.