O futuro é facer música co móbil

Un dos meus acontecementos persoais de 2020 foi coñecer a Spleepy Spice. Xa desde a súa biografía nas redes sociais, créase un hipnotismo único: fago cancións co móbil. Simple. Directo. E que levanta tantas preguntas como ilusións. E a incógnita máis importante sería descubrir como algo tan bo pode facerse desde un teléfono. Sleepy Spice non é, con todo, unha excepción. A cantidade de artistas que fan música desde un móbil, ou desde o seu ordenador, é eterna mesmo na Galiza. As de hoxe son herdeiras daqueles artistas que publicaban a música en Soundcloud a principios da década pasada, como poderían ser Chance the Rapper, Lil Pump, Denzel Curry ou Yung Lean, hoxe artistas recoñecidos internacionalmente. Ninguén está preparado: aínda tivemos que esperar até 2018 para que os prestixiosos Grammy recoñecesen que a música feita en plataformas como esta eran tamén dignas de prestixio Todos responden a un cambio paradigmático na industria musical do que aínda estamos a experimentar a día de hoxe os efectos. E ninguén está preparado: aínda tivemos que esperar até 2018 para que os prestixiosos Grammy recoñecesen que a música feita en plataformas como esta eran tamén dignas de prestixio. A música cambiou. As produtoras musicais, polo tanto, precisaron adaptarse. Se antes a súa existencia era precisa para que o disco dun artista fose distribuído mundialmente, nun mundo no que se pode chegar á música con tan só un clic a súa función histórica é, como mínimo, posta en dúbida. Así, ante isto, non queda máis que achegarse a contratos diferentes dos tópicos como forma de manter a súa importancia: chegan así os famosos contratos 360, onde a produtora centraliza os servizos que require o artista para que a súa presenza estea xustificada. Así, estas tentan manter nas súas mans os labores de gravación, composición, xiras e concertos, comunicación, representación legal, publicidade e mercadotecnia. E aínda así, que isto sexa necesario é até dubidoso cando non tantas bandas requiren a elas para isto, e mais se falamos de artistas pequenos. Outra maneira de ver as produtoras vese moito por Galiza, e a súa existencia, á parte de todo isto, ten como chave principal que a súa existencia é ás veces incluso máis familiar que profesional. Nomes como La Melona, Matapadre, Todomedre e incluso, sen ser galega per se, Ernie Records ou Raso Estudios, aparecen firmando a meirande parte dos nosos artistas favoritos. E detrás deles non hai só representación, senón un sentimento de comunidade no que a amizade e as ganas de que as cousas lles saian ben aos nosos artistas é o máis importante. O que Soundcloud, Youtube, Spotify ou Bandcamp conseguiron non é máis que un primeiro paso dun cambio no que é asombroso cavilar. Hai quen ten que asumir un novo rol. Tentar crear, como moito, unha comunidade de amizade, conexións e apoio cando máis falta fai. E debe ser así, pois ante a democratización dos medios de produción musical non hai máis razón que esta para a súa existencia. As redes sociais, a viralización e a calidade son xa mellor carta de presentación que un disco en todas as tendas físicas do Estado.