Folio en branco

E tes o folio en branco, como enchelo? Queres que o vivido saia como naquel intre. Como a primeira vez que te divertiches cunha droga, como aquela noite de verán épica que tanto gozaches. Que enerxía cando as palabras flúen soas en escritura automática, como se alguén me posuíra e escribira por min. Pero isto é arte. Co tempo saberás que por moito que a empregues xamais será aquela noite. Esa nunca voltará. E coas cancións acontece o mesmo. Adoitamos esquecer os procesos, os pasos precisos. Só nos centramos na meta. Pero que importante é o camiño. Ao esquecermos centrarnos nel, tamén esquecemos gozalo. Queremos ter xa o produto e que emocione. Tamén temos recursos. Sabemos compoñer tirando de pedra e cemento. Pero queremos que así sexa? Que pracer cando a inspiración nos visita! E fai un día morriñento, escuro, gris e chove. E sentado na cama, como se fose unha cadeira, colles a guitarra e comezas a tocar a carón da fiestra mollada de incontables pingas. Como as estrelas. E conectas co teu universo interior e comezan a saír notas da guitarra. Desenvolves a pregunta e descobres a resposta. E todo xunto fai unha melodía que te move por dentro, move cousas que tes dentro. É como se dunha reacción química se tratase, dos teus reactivos obtés novos produtos. Pero nisto non só se transforma, porque é inmaterial, tamén se crea e se destrúe. Logo, como o vento mareiro que te move por dentro non acouga, é o momento de pórlle palabras. E que enerxía cando as palabras flúen soas en escritura automática, como se alguén me posuíra e escribira por min. Pero aquí a pantasma son só eu mesmo, ou máis ben esa parte de min que quere contar todo o que me prohibiron ser, todo o que me quixeron limitar, o odio e o amor que sentín e as vergoñas e valentías que puiden ter. Hoxe somos as persoas que no pasado pensamos ser. Somos o cumio dos pensamentos que tivemos anteriormente e que conformaron até hoxe a persoa que somos. O mesmo acontece coa música. Compoñemos as cancións que soñamos no pasado, mesturas do que fomos escoitando. As miñas irmás maiores sempre tiñan a radio posta. Levo esa música comigo. No instituto camiñaba sobre unhas Dr. Martens rotas con cordóns vermellos, as pernas embutidas nun pantalón elástico dunha das miñas irmás, bomber coa fouce e o martelo, palestina ao pescozo e a cabeza rapada. Nunha man a carpeta do insti, nun peto da chupa un walkman. E lembro que remataba a primavera e facía calor e esa música me facía libre como libre me sinto cando a inspiración me visita e se abren as portas do meu peito fúnebre e se produce ese milagre chamado creación. Mais o fermoso non é crealas, non. É compartilas e que outras as fagan súas. Porque sendo nosas medran ata ser eternas.