Facendo historia

Abro o paquete. Unha foto, unha cami e un vinilo. Pídolle a Oli que me tire unha foto para IG e vou correndo arriba a escoitalo. Realmente xa o escoitara no carro a través do Spoti. Pero, como moi ben di o meu amigo Vispo, como o son do vinilo non hai nada. O primeiro tema despeitea. “Agitar” ten un letrón. Esa conxugación de texto con esas guitarras tan bestas fan que o primeiro tema entre como unha bala directa ao cerebro. E semella un tema sinxelo, pero non o é. De primeiras dicir que musicar un poema non é nada doado. Máis cando o poema non é perfectamente métrico. A culpa é de Lúa Mosquetera, poeta con letras maiúsculas, a cal desde aquí lle mando un bico enorme e reivindico o seu enorme talento. (Haters fuck off, Lúa). Bala son unha reivindicación en si mesmas. Dúas rapazas que están facendo historia na música galega. E cal é a trampa? Pois que se pegas a orella ao altofalante escoitarás máis cousas das que en principio te esperas. A primeira, é que hai máis instrumentos que a guitarra de Anx e a batera de V. Está o baixo de Bonnie Buitrago das Nashville Pussy. A segunda, é a voz murmurando de Najwa Nimri. E a terceira, é que está super ben mesturado. Un hit. “Hoy no” é o segundo corte. É un tema rápido que ten reminiscencias punk e grunge. A min lémbrame no seu fondo a eses temas do Incesticide de Nirvana que tanto me comín en casete de rapaz. A parte do medio co coro é brutal. Dálle un toque melódico que fai que o tema soe redondo, colla forza e remate arriba. “X” comeza cun aire moi rap metal, pero inmediatamente pasa a unha parte de hardcore rápido. Retrouso que ten un toque Tool, Deftones… Tema curto e contundente en lingua inglesa. Se “Hoy no” soaba ao Incesticide, o cuarto corte “Mi orden” soa ao Bleach. Iso si, a un Bleach gravado en 2021. Porque esas guitarras e bateras esmagan. A voz de V combina xenial coa de Anx e dálle esa diversidade de matices que precisan os temas duros. En todo o disco os coros melódicos e os distintos arranxos de guitarras fan que os temas respiren e non aburran. “Cien obstáculos” abre a cara B. Quinto corte. Probabelmente sexa o tema máis stoner. É a miña favorita do disco. Boa letra, boas voces, cordas rasgadas, pre-retrouso pegadizo e retrouso brutal. “Quieres entrar” ten un toque nu-metal moi guapo, pero con guitarras rotas e orgánicas. Letra para pensar. Desacougo, rabia e melancolía. Medio tempo arriba, para sacudirnos a caspa. “Rituais” é o sétimo tema, o único en lingua galega e probabelmente o máis melódico do disco. Moi grunge. Presta ver neste discazo un tema na lingua propia. “Bessie” ten un rollete de guitarras ao Turbowolf. Tema case instrumental. Tres palabras en inglés. “Bessie ride free”; facendo referencia a Bessie Stringfield, a primeira afroamericana en percorrer Estados Unidos en moto. “Una selva” fecha este disco redondo e soa ás Bala dos primeiros discos. En Maleza atoparedes unhas Balas de prata para pegarlle dous tiros na cara á nova escena galega de tanta pantasma, electrónica, autotune e textos baleiros. Rock, punk, metal ou grunge, todo ben remexido, mesturado e masterizado. Textos íntimos que un quere tentar debullar para darlles sentido. Bala son unha reivindicación en si mesmas. Dúas rapazas que están facendo historia na música galega. Longa vida!