Experimentación asentada no coñecemento

Músicas feitas por músicos novísimos que recuperan un espírito doutras épocas, cando o jazz non tiña medo de mesturarse co rock e mesmo se presentaba en público baixo esa etiqueta: jazz-rock. Se cadra, a formación das novas xeracións permítelles albiscar o que hai de válido en cada un dos xéneros e trenzar os acordes que os unen. Cíntia é un trío brasileiro formado por batería, guitarra e sintetizador que se atreve non só cos clásicos trazos das mesturas, senón que proban co soul, coa música ambient e mesmo coa psicodelia. Sítio / Cíntia / Cena Jovem / 2021 / 11 pezas / 10 euros Talvez a clave deste disco está no profuso emprego que se fai de cada un dos efectos do sintetizador de Tom Maciel, que lle outorga ao traballo un colorido que permite abranguer todo tipo de rexistros, mesmo o da comedia. A guitarra de Simão Bárcia dedícase ao ritmo, mais dun modo que lembra a eses guitarristas americanos (léase George Benson e compañía) que lograban encher o ouvido coa mera repetición dun riff. Finalmente, o batería, Ricardo Oliveira, mestura os pulsos do jazz e do rock dunha maneira delimitada e precisa, pouco dada ao ornamento, mais sen ceder na definición da estrutura das pezas. A experimentación coa electrónica inclúe a inserción de gravacións que ofrecen pistas sobre o concepto que guía o álbum: Oliver Thorn a falar da síndrome do "Shit Life" e do suicidio, Gilberto Gil ponderando os beneficios e prexuízos do consumo de marihuana, un pastor pentecostal brasileiro... Sítio é, talvez, ese lugar onde hai que situarse a contemplar o rodopío que nos rodea sen perder a conciencia de si mesmo. Un lugar onde gozar coas vistas, un tanto esquizofrénicas mais, a pouco que se contemple con perspicacia, non exentas de coherencia. A música é a guía: en permanente cambio sen perder nunca a cohesión. O trío é quen de apelar ás máis variadas influencias sen que o disco perda a súa personalidade, fronteiriza mais ben instalada no seu propósito. A proposta é atrevida, mais sen superar os límites do que un ouvinte avezado pode tolerar: a insolencia do novo non lle resta nin un ápice de sabedoría á música. Hai retallos de clasicismo que irrompen no medio da experimentación sonora, e aí os tres instrumentistas demostran que a súa fórmula asenta nun coñecemento elaborado dos territorios que abordan. Cíntia son un bo expoñente da variedade que o jazz está a atinxir nas mans das novas xeracións de creadores: xente que parte da seguridade académica para saír ao ar libre doutras demarcacións que lles permitan ir tecendo fíos para agrandar o campo da creación musical. Un disco, sobre todo, que se escoita con pracer e que ofrece máis dunha agradabél sorpresa.