O exemplo personificado do "nunca é demasiado tarde"

C oñecín a Fran hai xa uns anos. Foi o meu editor en Galaxia en nada menos que tres discos. E case todas as veces que nos vimos (podedes facervos a idea de que non foron poucas), sempre me miraba e dicíame “eu cambiaría todos os libros e premios que teño por poder ser músico. Sempre foi o meu soño”. Era unha envexa tan sá… Mentres Francisco Castro apoiaba a miña carreira, brillábanlle os ollos cando pensaba no que significaba para el a música. Ao mesmo tempo, algunha vez vin en redes sociais vídeos del cantando e tocando a guitarra. Non era a típica persoa que ten unha idea irrealizábel. El xa sabía tocar e xa cantaba. E eu pensaba: “Vaia, pero se non o fai nada mal! Como será que non se animou nunca?”. E, finalmente, animouse con máis de 50 anos. Tomou a decisión de facer este disco durante a pandemia. Francisco Castro compuxera moito durante a súa adolescencia, pero esta faceta tíñaa esquecida desde había máis de 30 anos. Neste punto, decidiu que se o facía faríao ben: cunha boa produción e pondo toda a carne no espeto. O disco é pequeniño, case diría que é un EP: 6 pezas. Nel atopamos unha clara liña rockeira (Fran sempre foi moi rockeiro), pero en tan poucas pezas dá tempo a sorprendernos cun funk ou cunha balada envolta por cordas. A presentación material (deseño gráfico: David de la Iglesia) deste traballo é sinxela e modesta, mais ten un punto moi orixinal do que gostei: ao abrilo, está dobrado en acordeón e cae a galleta nas mans. Vai totalmente solta. O produtor, que tamén foi o arranxista, é Federico Welicki. De feito, teño que dicir que os enérxicos ventos sobresaen nos arranxos, adorei. Sempre pensei que os ventos nas cancións son éxitos asegurados. Nunha cousa hai que dicir que Francisco Castro tiña moita vantaxe: nas letras. Porque, sendo escritor de toda a vida, e moi recoñecido ademais… Como non se lle ía facer doada esa parte? Esta é unha desas emocionantes historias nas que unha persoa realiza o soño de toda unha vida. E é bonito. Teño que dicir que a peza que máis me chamou á atención foi “Canción de Guerra”, cunha melodía moi chula e uns arranxos moi logrados. E, por que non dicilo, cunha letra infelizmente actual. Eu quero cantarlle esta noite a esa xente, que morre de medo mentres preguntan por que tanta dor; eu quero baterlle na boca a eses porcos que xogan aos dados connosco, quérennos exterminar.