Eses puretas son secretas

"Soñei con plantas de lume, esta noite querían arder e desfacer o mundo verde". Con estas verbas comeza un dos discos máis importantes da música galega moderna. No ano 2010, David "Hevi" Viéitez, xa coñecido polo seu traballo con Malándromeda, xúntase co produtor e músico experimental Javier Álvarez para formar este efémero pero seminal proxecto. E así nace Fluzo. Unha auténtica revolución na escena da electrónica en galego, aínda en coiros a día de hoxe pero que recibiu con este álbum "un impulso dende a fin do mundo", que diría Xurxo, inda que ningún deles veña de Fisterra. Letras atrevidas, profundas, cheas de retranca e con referencias culturais duns rapaces que se notan espectadores asiduos daquela fábrica de artistas que foi a TVG dos 90 (breve pausa para deixar caer unha bágoa polo estado actual do medio autonómico galego). E cun flow que atopo imposible de crear en ningunha outra lingua, mentres falan de cultura pop americana dobrada ao galego e usando aparellos xaponeses que en ningún caso foron deseñados para iso. A outra metade da dupla, Javi, utiliza dende Game Boys ata cables cunha banana conectada para poder facer scratch nun vinilo, pasando por sintetizadores de peto e literalmente calquera cousa que poida emitir son. De auténticos tolos. Como fan da música experimental e do chiptune, teño que dicir que nunca vin ou escoitei nada igual; e probablemente nunca o faga. Que marabilla. Os artistas actuais da escena (moitos dos cales produce o propio "Hevi", un gurú e professor do panorama musical galego actual) poderían aprender moito volvendo escoitar este álbum, completamente adiantado ao seu tempo e incluso aos tempos actuais. Uns auténticos marcianos o Javi e o "Hevi", que se atreveron a facer o que lles petaba, sabendo que o desbordo de calidade musical e lírica están por enriba de calquera moda. Non seguen a tendencia: créana. Só os grandes poden facer iso. O resto confórmanse con imitar e traducir estilos de fóra ao galego, cando non faltan directamente ao respecto aos xigantes sobre os que se erguen, pensando que reinventaron a roda. Non sei se por moda, por facerse os "guais" ou porque se lles sobe a fama á cabeza. É difícil atopar unha banda que lle chegue sequera á planta dos pés a Fluzo. A gran traxedia é que só sacaran este LP e un single a maiores. De momento confórmome con cantar de memoria "No hay escuela más vieja que tu vieja" mentres agardo o regreso destes xigantes. E "que chova, hostia, que chova. Eu son feliz sendo triste".