Un disco insuperábel

Quico Comesaña foi o lendario arpista e bouzoukista de Berrogüetto. Sendo Quico un dos artistas máis relevantes do país esperaba algo bo. Pero o que atopei non foi bo: foi magnífico, brillante, sorprendente. Non sei se foi a evolución de Quico como artista nos últimos anos ou o feito de que este traballo estea unicamente da súa man (salientando unhas poucas colaboracións, das que destaco a do acordeonista Marcos Padrón), pero ver a súa alma por dentro é fascinante. Así: espido, exposto, amosándonos as súas melodías. Este é Quico Comesaña. Mãe / Quico Comesaña / Inquedanzas Sonoras / 2022 / 4 pezas / 15 euros O primeiro que me chamou a atención é a enorme beleza do material sonoro creado. Pero non é unha beleza simple, nin sequera unha beleza canónica. É unha beleza profunda, feita de emocións opostas. Unha beleza directa e ao mesmo tempo indirecta. Directa porque é innegábel que hai beleza na escoita do disco. Indirecta porque é como se o noso cerebro tivese que completar o que os sons nos queren transmitir. Ten unha estrutura perfecta: non é un disco con xis pezas, senón que é unha especie de poema sinfónico. Música descritiva a tope. Unha obra (un opus magnum) dividida en catro movementos. Cada un deles co seu desenvolvemento impecábel. Preséntanse os motivos un tras outro sen deixar lugar ao aburrimento nin tampouco cunha densidade que non permita saborealos. Eu, ao escoitalo, tiven unha sensación moi estraña e moi pracenteira, incluso me deu un pouco de Síndrome de Stendhal. Sentín que era tan importante o que a música dicía como o que non dicía. Por exemplo, o cuarto movemento, Terránea. Pensei 'isto está formado de luces e de sombras. É como unha tensión interna e contida'. Efectivamente, na propia descrición dese movemento pódese ler: navegante na luz e na sombra. De súpeto veume á mente a mítica película de Tim Burton Pesadelo antes do Nadal, da beleza que hai nas sombras e no vaivén entre a luz e a escuridade. Porque este traballo, ademais, ben podería ser a banda sonora dun film. Ou dun momento da vida dunha persoa. Ou da propia vida… Mirade cantas cousas podemos pensar cando unha persoa xoga con 12 notas, pero xoga con destreza. O aspecto físico está igual de coidado que o sonoro. Non podía faltar a representación do universo nun disco de Quico, e o que máis chama a atención é un submarino feito por el con materiais de refugallo. Este traballo de Quico Comesaña, cheo de personalidade e risco, seguramente sexa (e dígoo en agosto) o mellor disco do ano, por non dicir un dos mellores da historia da música galega. E se non me credes, xulgade vós mesmas! Agardo de corazón que na Galiza se saiba valorar unha alfaia deste calibre. Mãe, son moi importantes as árbores? - Por suposto, osixenan a atmosfera e así podemos respirar – Entón, por que os homes talan e queiman tantas?