Para descubrir os sons do Sáhara

Manuel e mais eu fomos os encargados da sección de “política internacional”. Eu tiña o reto de escribir sobre o que estaba a pasar no Sáhara nese momento. Preguntei na casa, lin moito sobre o tema e, como puiden, intentei traducir todo iso a menos de dous minutos de información (amena) para quen estivese ao outro lado da radio local. Desde aquel día que souben da historia do pobo saharauí, sempre lle gardei un profundo amor e respecto. Anos máis tarde até puiden ver a súa paisaxe e sentir aquel frío polas noites. De Noura Mint Seymali a Bombino Por aquel cultivado amor a través dos anos hoxe quero falarvos non de política internacional, senón da música do Sáhara, pobo irmán. Hai uns días que descubrín unha muller fascinante, de familia de griots (os xograres africanos), ela chámase Noura Mint Seymali. É unha renovadora da tradición musical saharauí e mauritana. O seu estilo vai máis alá do convencional, xa que ademais de instrumentos tradicionais como o ardin (arpa tocada exclusivamente por mulleres), inclúe na súa banda unha formación típica da música rock occidental, baixo, guitarra e batería. Ten unha voz virtuosa en arranxos e un son cheo de atmosferas envolventes . Ela di que vén renovar o “haul”, o estilo musical máis estendido nas terras de Mauritania, Sáhara Occidental e Senegal. A súa música cargada de forza, ledicia e misterio é unha viaxe musical moi recomendábel, xa que nos leva fóra das estruturas habituais do pop, do tradi e de todo o “típico”. Por outra banda tamén é necesario agasallar a nosa orella con letras de amor e revolución que van máis alá das nosas fronteiras. A miña humilde recomendación sería comezar polo seu primeiro disco, Tzenni, editado en 2014, e continuar con Arbina, dispoñíbeis na súa páxina web. Outra figura da música contemporánea do Sáhara é Bombino, guitarrista e compositor tuareg da rexión de Agadez, en Níxer. Bombino utiliza a guitarra non como unha arma política, senón como unha ferramenta, un martelo co que construír unha casa para o pobo Tuareg. Ten un son con similitudes a Hendrix, a Knoffler, a occidente, pero cargado de aire quente e ritmo implacábel. Ao ser un músico máis coñecido non era difícil escoitalo en directo en Madrid, París e mesmo Ourense. Quixera rematar esta pequena viaxe musical cos versos da poeta Fatima Galia M. Salem: “Cantos versos fan falta? Cantos versos fan falta para que a dignidade sexa unha esencia da nosa existencia? Cantos versos fan falta para que a independencia non sexa un refén da nosa ignorancia?”.