Cultura sen país

C omeza a tempada de verán, e con ela a multitude de festivais de música que enchen o noso país. Este ano a Xunta de Galicia convoca axudas para estes con importe de 50.000 euros para o que denominan festivais de carácter afeccionado e de 360.000 euros para os organizados por empresas profesionais. Estes datos teñen moitas lecturas, e é lóxico que empresas especializadas na xestión de festivais leven un montante maior. Pero como repercute isto na nosa cultura? Chega con botar unha ollada aos carteis dos principais festivais organizados por empresas e aos de asociacións para ver a presenza de grupos que canten en galego. Destas axudas é salientable como dos 100 puntos que se valoran para a consecución das mesmas, a "contribución ao desenvolvemento e difusión da cultura e lingua galegas" merece a carga de 5 puntos. É dicir, que un 5% da valoración destas axudas públicas de cara a festivais é o que merece a cultura en galego, sendo o aspecto que menos puntos ten de todas as cousas a valorar. A ausencia de programación de grupos en galego loce pola súa ausencia. Salientan porén algúns como o Revenidas ou Canteira Fest, que efectivamente destacan por teren grandes nomes e dar opción a novas oportunidades de grupos galegos e con letras en galego. Pola contra, algúns dos que máis orzamento teñen, como Portamérica, Atlantic Fest ou Ribeira Sacra, non contan ou a presenza de grupos en galego é menos do 10%. Festivais que non só posúen con orzamento de Xunta, senón tamén de concellos e deputacións provinciais. Mención á parte merece O Son do Camiño, o investimento máis grande de cartos públicos nun evento, que se leva preto de 3 millóns de euros, os cales xestiona unha empresa privada e concédense "a dedo", e no que destacan artistas internacionais cunha presenza case nula do galego. Os defensores deste tipo de programación din que a xuventude galega ten dereito a escoitar reguetón e grandes artistas internacionais. Pero realmente a chamada cultura "mainstream" precisa tal apoio público? O desleixo pola nosa cultura segue ao día na axenda da Xunta de Galicia, que prioriza Bizarrap ou Maluma fronte á cultura de noso. Acaso non podería haber un festival cun cartel con grandes nomes da nosa cultura como Tanxugueiras, Guadi Galego, Treixadura e Leilía? Pola contra, os denominados festivais afeccionados pola Xunta son algúns dos que contemplan máis presenza do galego na súa programación. Algún como o festival de Pardiñas (Guitiriz), no que colabora a Asociación de Gaiteiras e Gaiteiros Galegos (AGG), ou o Intercéltico do Morrazo fan un equilibrio entre grupos galegos e artistas internacionais. En resumo, non é un debate de xéneros ou estilos musicais, é un debate ao redor do apoio ás figuras musicais galegas que non contan con apoios públicos para desenvolver a súa carreira. É moi complexo acadar repercusión pública se na túa propia terra non tes o respaldo das institucións públicas. Sempre rematamos botando as culpas ao Estado español por deixar de lado outras culturas e potenciar unicamente o flamenco como cultura nacional, pero acaso o noso propio goberno fai algo por remediar esta situación?