Contemplativo, emocional e suxestivo

"Alborada é unha homenaxe ao imaxinario da miña infancia, á Galiza rural e mariñeira, a dos meus avós, é a historia dun neno dunha vila calquera que, cun tambor no medio dunha alborada, quere voar ata as estrelas". Así define Adrián Charlín este disco que, ao tempo, é a presentación de Garza, un proxecto de electrónica ambiental que bascula cara ao ambiente, malia que a electrónica teña moito que ver no resultado. Malia a declaración de intencións, non se trata de música tradicional levada ao campo dos sintetizadores: en realidade, a evocación pode levar as persoas oíntes cara ás paisaxes que mellor se adapten á súa particular educación sentimental: como é ben sabido nestes tempos, non hai fronteiras. Alborada / Garza / Ferror Records / 2021 / Seis pezas / 10 euros Charlín exerce de batería en varias bandas, e iso nótase no tratamento que lle dá ao ritmo e as percusións, que semellan ter un papel director nun horizonte de teclados e sintetizadores que logran soar compactos, orgánicos, na construción de sensacións intelixentemente suxeridas a través de texturas atractivas. O disco orbita arredor do que en tempos se chamou "rock progresivo", aínda que o regusto camp se substitúe aquí por unha busca que se achega a certas variantes do jazz contemporáneo. Todo adubado con sopros de noise e de ambient, e unha notábel débeda co trip-hop, que perseguen unha contemporaneidade que non renuncia a mostrar unha personalidade propia. A creación de atmosferas vén das sonoridades electrónicas e, sobre todo, dun xogo coas intensidades que impón ritmos e sensacións e que constrúe a temperatura emocional de cada tema. Non deixa de ser curiosa esa simbiose que se adoita dar entre a música de club e a herdanza do rock industrial, que permite que ritmos accesíbeis sirvan de vehículo a pescudas sonoras máis complexas. En Alborada ese xogo esténdese e crea un imaxinario que igual vale para a relaxación que para un directo máis bailábel. Mención á parte merece a reaparición de Manuel Seixas (de Korosi Dansas) cantando unha peza case rosaliana, "Cravos". Xunto coa colaboración de Xackal na magnética "Galician Frecuencies", proporcionan a dose xusta de realidade que exerce de contrapunto á ensoñación. Un debut no que a música se transforma no conduto a través do cal se expresan as forzas naturais, no que a paisaxe fala por si soa con sonoridade nostálxica e inmersiva. Un disco que actúa de guía por horizontes interiores e que non debería pasar inadvertido.