Clara Peya, unha viaxe musical única

Mentres as follas caen e o vento frío comeza a morder este mes tan tolo de Novembro, nada mellor que a música para quentar os nosos corazóns. No medio deste escenario, atopámonos co último disco de Clara Peya, Corsé, un disco maduro que se constrúe desde o orgánico e o dixital e que se perfila como unha oda contra as violencias. É, en palabras da propia artista, unha crítica a quen se opón ás diferenzas e ás imperfeccións, eses corsés que temos que levar a diario. Clara Peya é unha virtuosa pianista e artista multidisciplinar catalá oriúnda da localidade costeira de Palafrugell (Costa Brava). É coñecida polo seu enfoque orixinal e pola súa capacidade para fusionar o clásico co contemporáneo. Dende o primeiro acorde, Clara somérxenos no seu mundo, un mundo de emocións profundas, reflexións persoais e colaboracións impecábeis como a de Albert Pla, Salvador Sobral, Silvia Pérez Cruz, Maren… Pero é que este Corsé é un disco que abre a voz até a trece artistas diferentes, é magnánimo. E non son só as colaboracións e a súa habilidade técnica o que fai que este disco sexa excepcional. Tamén o é a súa capacidade para conectar coa audiencia a un nivel emocional profundo. Cada peza no álbum é unha experiencia única e persoal. Desde as pezas máis melancólicas como “El plor d´un cavall” con Pol Batlle, até as máis enérxicas, Clara Peya lévanos nunha viaxe a través dunha ampla gama de sentimentos (tamén é necesario destacar o impecábel traballo na produción musical de Didak Fernández e Adrii Goor). Necesariamente hai que falar das súas letras que están cheas de beleza e significado para construír un cosmos sensíbel, que vai máis alá do evidente, e intérnase nos recónditos segredos da anímica humana, especialmente da feminina. A capacidade de Clara Peya para capturar a esencia de cada poema con estilos musicais tan diferentes como o electropop, a “folktrónica” ou un soul salvaxe é bastante especial. Este álbum é un continuo descubrimento de interpretacións vocais sutís e delicadas e as súas texturas sonoras entrelázanse de maneira sorprendente coas etiquetas. En definitiva, Corsé de Clara Peya é un disco que ofrece unha experiencia sonora rica e emocionante, frío nalgún momento, como demasiado cerebral, pero que afonda en emocións complexas como as do último corte, "Nana para min” coa (sempre) magnífica Silvia Pérez Cruz e no que a emotividade alcanza cotas sorprendentes. Hoxe en día é máis que necesario suprimir, esgazar e calcinar eses corsés que nos asfixian para deixar atrás o hermetismo perpetuo das identidades e dar saída ao desafogo das rebelións frustradas.