Antonio Odriozola: paixón pola música e admirador de Prokófiev

A ntonio Odriozola Pietas (Vitoria, 1911-Pontevedra, 1987) foi unha persoa moi estimada en Pontevedra, dende que se establecera no 1964. Bibliotecario da Misión Biolóxica de Galiza –posto no que permaneceu até a súa xubilación– é lembrado pola súa afección á música culta e á camelia. Autodenominábase "prokofievista" pola admiración ao pianista e compositor Serguéi Prokófiev (Sóntsovka, 1891-Moscova, 1953) do que deixou escrito en 1951 que era "A figura máis valiosa e interesante da música contemporánea –despois de Stravinsky–, o espléndido agasallo que á humanidade en xeral e a min como parte dela, fíxonos coa súa marabillosa música. Música chea sempre de contido; música sen retórica nin mandangas, música rítmica e apaixonada; música limpa e elegante á que sentimos estreitamente ligados coma se pulsase algunha escondida fibra do noso corazón ou achase o segredo da melodía da nosa época". Como homenaxe ao compositor escribiu un pequeno folleto de 17 páxinas titulado Homenaje a Sergio Prokofiev. En el 60 aniversario de su nacimiento. Catálogo de su obra musical, editado en Pontevedra o 23 de abril de 1951, na imprenta C. Peón. Fai Odriozola un reducido esbozo biográfico, referenciando que asistiu a estrea en Madrid, o día 1 de decembro de 1935, do Concerto nº 2 para violín e orquestra de Prokófiev, interpretado polo violinista Soetens coa orquestra Sinfónica de Madrid dirixida por Arbós. Cualifica a velada de inesquecíbel, engadindo que estaba o compositor, a uns pasos del, nun palco do Monumental Cinema, pasando nerviosa e ruidosamente as follas das partituras. Finaliza o folleto referenciando obras, intérpretes e lugares de estrea das mesmas. Chama a atención que non faga mención ao recital que tivo lugar no Teatro Odeón de Vigo o 25 de novembro do mesmo ano, organizado pola Sociedade Filarmónica da cidade, no que participaría o propio compositor en compañía do nomeado violinista francés Robert Soetens (1897-1997), interpretando na 1ª parte: a Segunda sonata, op. 14 e Oito visións fuxitivas, op. 22 para piano só de Prokófiev. 2.ª parte: Sonata en La M de Haendel para violín e piano e a Chacona para violín só de Bach. 3º parte: Sonatina, op. 59, Conto da vella avoa, op. 31, Suxestión diabólica, op. 4, de Prokófiev, ambas para piano só; Tres melodías, op. 35 de Prokófiev para violín e piano e a Sonata para violín e piano de Debussy. A prensa destacou de Prokófiev que era un gran pianista, de dixitación sorprendente..., cualificando algunhas das obras como áxiles, zumarentas, de moito sabor... e que, si quizás non chegaran a comprender amplamente, a penetrar nelas, era porque o seu oído non estaba acostumado ao moderno, pero que os gañaban dende os primeiros momentos pola súa gracia e o seu ritmo orixinal. Sirva este artigo como conmemoración do 131 aniversario do nacemento de Prokófiev e o 111 de Odriozola. Tamén como homenaxe a dona do compositor, con quen casou en 1923, a cantante Carolina Codina Nemýsskaya (Madrid, 1897- Londres, 1989), que estivo recluída no Gulag durante oito años e creou en Londres unha fundación para preservar o legado de Prokófiev. Remato con palabras de Kabalevsky, en 1971, "El [Prokófiev] trouxo a este áspero e cruel século XX montado sobre a ansiedade, esa alegría e luminosidade da que a miúdo estes tempos carecen". Que a boa música alumee a nosa vida!