Adeus, Sylvain

Escribimos estas liñas após saber do inesperado pasamento de Sylvain Luc: un dos guitarristas de jazz máis orixinais e eclécticos da historia. Nado en Baiona (Iparralde) en 1965, nunha familia de músicos comezou tocar a guitarra aos catro anos para seguir co violín e rematar estudando a carreira de violoncello no Conservatoire du Pays Basque. Apenas colleu a guitarra xa era quen de acompañar con soltura e pouco despois xa tocaba cos seus irmáns en concertos profesionais. Foi con eles cos que aos nove anos gravou o sería o seu primeiro disco: Elgarrekin. Con 15 anos gaña o concurso do Festival de Jazz de Donostia co grupo Bulle Quintet, que a crítica comparou coa banda de Gary Burton. Nesta altura, xa era o guitarrista e baixista máis demandado en Iparralde.Após mudarse a París, convértese no baixista de Richard Galliano e guitarrista de moitos outros artistas. En 1999 funda, xunto a Jean-Marc Jafet e André Ceccarelli, o Trio Sud, co que gaña o premio da música á mellor banda de jazz de Francia (Victoire du jazz) no ano 2003. En 2007 é homenaxeado no Djangodor "Trophées Internationaux du Jazz" e en 2010 leva o Grand Prix du Jazz de la SACEM e o Prix Django Reinhardt par l'Académie Du Jazz. Sylvain Luc ten tocado con músicos como Victor Bailey, Billy Cobham, Didier Lockwood, Biréli Lagrène, Al Jarreau, Michel Legrand, Richard Bona, Steve Gadd, Renaud Garcia-Fons, Elvin Jones, Wynton Marsalis, Manu Katché, Jacky Terrasson, John McLaughlin e un longo etcétera. En canto ao seu estilo, trátase dun guitarrista extremadamente ecléctico e orixinal. Con predilección polos dúos -e formatos pequenos en xeral-, desenvolveu unha linguaxe na que explota os recursos da guitarra ao máximo, tocando o baixo, o acompañamento e a melodía ao mesmo tempo, no que se coñece en inglés como fingerstyle guitar (tocar cos dedos). Tamén dominaba a puga, alternando de xeito fluído entre as dúas técnicas de man dereita mencionadas, incluso na mesma peza. Son moitos os discos publicados deste extraordinario guitarrista. Imos facer unha selección, seguramente moi subxectiva: Os tres discos con Trio Sud (xunto a Jafet e Ceccarelli) Clásica formación de trío de guitarra, baixo e batería. Trátase dunha banda que experimenta na interpretación e nos arranxos. Nestes discos tocan fundamentalmente standards de jazz e temas orixinais con algunha incursión doutros estilos. A banda reacciona de xeito orgánico desenvolvendo unha interacción deliciosa. Os tres discos con Biréli Lagrène Estes discos son unha xenialidade de virtuosismo, musicalidade e creatividade. Talvez un pouco duros para as persoas ás que non lles guste a guitarra e un verdadeiro tesouro para os que a amamos até a medula. Estes traballos son un auténtico duelo entre xigantes. Onte foise un dos máis grandes guitarristas de todos os tempos. Afortunadamente, conservamos o seu inmenso legado.