2022 será o ano da música galega

O ano remata, ano difícil para todas, para a música tamén. Pero que ano non é difícil para a cultura e as súas xentes? Pouco a pouco foise chegando a unha certa normalidade. Puidéronse comezar a programar concertos e fomos quen de gozar dos primeiros bolos de pé. Que necesarios eran! Penso que estamos ante un cambio de paradigma. Ese cambio que moitas levamos soñando moitos anos: o do pobo galego que se sente orgulloso de selo, que mira para o futuro con optimismo, que comeza a crer en si mesmo e nas forzas que o representan e o defenden Eu fun a un par deles nos que gocei coma nunca e onde se tomaron todas as medidas de seguridade: comprobación do pasaporte Covid, máscara en interior, etc. Un deles foi o de Briga con Skacha, Nuada e Fondo Norte na Malatesta. O derradeiro, tamén alí, vendo a Rebeliom de Inframundo. Que pasada ver a esta xente! Escoitar falar a Nervo é sinónimo de morrer de amor! Ademais tiven o pracer de ver as Tanxugueiras no Pazo da Cultura de Pontevedra fechando o Culturgal. Esa perfección nas voces, a posta en escena, as colaboracións, o ritmo que marcan… Claramente se falo delas intento ser imparcial, mais non o consigo, porén son sincero. Nunca diría algo que non pensase; simplemente calaría. Coido que este foi o ano de moitas bandas galegas, pero penso que se tivésemos que citar unha banda en concreto, todas diríamos que foi o ano de Tanxugueiras. Eu creo que nos dan aulas ao resto. Eu, que peiteo canas e que levo nisto dende o ano 96. Eu, que teño chegado a pensar que xa o vin todo. Eu, que teño pensado que coñezo a escena como a palma da miña man! Dígovos a todas que nos estando dando unha gran lección. Lección de humildade, de xenerosidade, de coherencia, de orgullo, de ter o punto de mira no ceo e non no embigo. Porque hai que ser moi humildes e moi coherentes para que te chamen para concursar representando a España en Eurovisión e que ti lle digas que si, pero imos ir cantando na nosa lingua. Xenerosidade por cantar tamén versos nas linguas do resto de nacións que conforman o Estado no que vivimos. Altura de miras, por non dicir que non. Por ser quen de verse tamén alí: en Turín, en Eurovisión, cantando unha muiñeira en lingua galega. E sabedes o mellor de todo? Que todo isto non o buscaron. Aquí non houbo unha multinacional detrás mercando titulares nin pagando miles de euros para soar na radio ou saír na tele. Aquí só houbo talento e unhas voces perfectas que emocionan. Foron as fans as que as propuxeron e seguen sendo as fans de todo o mundo as que o primeiro día lle deron máis de 300.000 reproducións ao seu tema "Terra". Xente andaluza dicindo que ao escoitalas se sentían galegos. Xente que lles agradecen que sigan en redes falando galego porque así aprenden o idioma, xente emocionada en Euskal Herria, Catalunya e Asturies porque meteron na canción unha frase en eúscaro, catalán e bable… Penso que estamos ante un cambio de paradigma. Ese cambio que moitas levamos soñando moitos anos: o do pobo galego que se sente orgulloso de selo, que mira para o futuro con optimismo, que comeza a crer en si mesmo e nas forzas que o representan e o defenden, ben sexa politicamente nas institucións e na rúa, ou culturalmente, como están a facer, entre outras moitas, as Tanxugueiras. Que o vindeiro ano sexa un ano de cancións de amor e liberdade, de moita cultura, de Terra e de cambio!