O ritmo e a furia

Probabelmente aínda é así como suceden as cousas en poesía. Se cadra agora simplemente se fai máis pública esa voz que se oe antes de pasar ao papel. Máis alá do cuarto propio ou da audiencia amiga; primeiro o rexistro fónico e audiovisual, ou o texto oral amplificado nas rúas, e logo a inscrición das letras. Nuria Vilán Prado, Nuria Vil para quen escoitaba e vía, xa tiña unha traxectoria antes deste primeiro libro. É unha parte de Dúas gamberras e un micro e unha ración enteira na canle de youtube "Coidado coa cadela!", entre outros proxectos que ten entre mans. Agora só cambia de soporte cunha estrea en formato libro máis que notábel. Pero a oralidade e a disposición multidisciplinar pesan en Simún. Ou máis ben danlle lixeireza, frescura. Os poemas énchense de ritmos. Tamén os da rave onde se esconxura o mal aprendido (ou infrinxido). O transo colectivo no "límite do ritmo lisérxico" que persiste nos acúfenos, coa escuridade rota só polos neons e os flúor, recompón as voces do pasado para evitar "romper co dediño o cristal da santa". Mentres se súan as lembranzas en flashes faise a cartografía da infancia, que xa só pode ser dixital, como indican as coordenadas. A pesar de que a vista de dron non se capturan todas as texturas. A distancia de satélite esvae os medos e a violencia que rompe co idilio das avoas e das mulleres do rural. A agresividade tamén pode ser un dereito, como reivindica Súper Carme ou como ensina a avoa da voz poética: "ti / que fixáche-la idea en que fun /adulta para ensinarme o odio / a rabia contida nun aseno / o despreso cara a ser muller". Porque o libro, ademais de ser un mapeo persoal dun eu lírico atrapado nun tempo onde a fronteira está "moi pegada ao bordo", é tamén un texto de mulleres onde caben as predecesoras e todas ás que non lles queren deixar sitio. As violentas, as vingadoras, as suicidas e as túzaras que non queren dobregarse á mansedume, aínda que para iso teñan que atravesar o deserto: "un corpo non se fai deserto se non é á forza de esgotarlle os recursos e a vontade". Simún é un poemario en tres tempos, os tres capítulos que por si sós teñen unha entidade e autonomías moi sólidas, que representan a vitalidade de quen se localiza nun existir intenso. A furia, o intento de comprensión e a devastación do corpo na procura de novos folgos estruturan un libro orixinal e coa mesma precisión na traxectoria balística que acostuma a ter a "Nuria, resitadora". Un tránsito ao formato escrito que está á mesma altura (alta) que ten a autora no soporte oral.