A luz das historias suxeridas

A orixe desta instalación foron as fotografías de Alice Liddell tomadas por Lewis Carroll, a día de hoxe tan icónicas como envoltas nunha polémica que ten máis que ver coa nosa ollada contemporánea que cos datos reais que conservamos do seu pasado. Nenas medrando / Silvia García / Chan da Pólvora / 2020 / 55 páxinas / 13 euros Sen dúbida, esa perspectiva das historias que nos suxiren as imaxes con pouco contexto, a cantidade de datos que nos faltan delas e o impulso inevitábel de achegar a nosa lectura sobre elas xogou un papel relevante para que desa primeira achega aparecese tamén este Nenas medrando. Este libro de Silvia García é ben diferente ao que a produción lírica do noso país nos ten afeitos, e seguramente tería moi difícil a súa existencia editorial se non fose por un proxecto como Chan da Pólvora, que continúa ligado e comprometido coas distintas formas da poesía, e especialmente a aquelas que tenden lazos a outras realidades artísticas. Porque o texto de García non tería sentido se non aparecese ligado ás imaxes en branco e negro que o acompañan. Imaxes anónimas, recuperadas de liquidacións, pequenos mercados, ben directamente, ben co auxilio da rede. Unha forma de coleccionismo que tomou unha entidade especial nas últimas décadas e que condensa, en si mesmo, toda unha narrativa implícita. Que aconteceu para que as persoas acabasen perdendo ou desfacéndose dunha parte tan querida da súa memoria? Onde están tomadas esas imaxes? Que perspectivas de futuro tiñan esas persoas? Que foi delas? Non será a primeira vez que a mellor poesía nace das preguntas sen resposta, da necesidade que temos de explicarnos os ocos que nos desasosegan. Nenas medrando vincula ese sentimento xeral a un discurso moi concreto, xa que as escollas de Silvia García cínguense a nenas, máis ou menos nun mesmo arco de idade. O discurso poético vincúlase así a moitos dos temas relacionados coa experiencia feminina da infancia e da adolescencia. Do xogo concreto á inxenuidade, a fascinación polos enigmas do mundo e tamén a importancia do corpo e das súas transformacións. Tamén a forma de encarar esa evolución que, no caso de nenas e mulleres, sempre se enfronta a unha expectativa social enormemente normativa. Silvia García déixanos estas reflexións líricas sobre estas nenas como quen conta un soño ou como quen trata de inventar o final dunha historia inconclusa.