Imaxes dun furado negro

Dentro do sempre complexo mundo da escrita dramática galega e a súa relación coas posibilidades editoriais, gardamos sempre un oco para falar do Premio Roberto Vidal Bolaño, promovido pola propia editorial Galaxia e o IES Ribeira do Louro. Trátase dun caso especial no panorama destes certames, xa que mantén esa orientación a un público adolescente e tamén a unha representación protagonizada por persoas destas franxas de idade. Por se esta singularidade fose pouco, na curta vida do premio puidemos ver pezas de grande calidade, que non dubidaron en incorporar tanto temáticas interesantes como as estratexias e innovacións das liñas máis contemporáneas do teatro. A cámara escura / J.L. Baños de Cos / Galaxia / 2021 / 72 páxinas / 8,75 euros A cámara escura, do galego-andaluz José Luis Baños de Cos non desmerece esta prometedora traxectoria e consolida unha proposta orientada á mocidade que non por iso aposta por un teatro fácil ou sinxelo. Máis ben hai que destacar o compromiso cunha perspectiva e unha problemática específica das persoas novas e daquelas que viven a súa mocidade nunha sociedade máis interconectada ca nunca. O tema que nos presenta A cámara escura é o desa omnipresenza das redes sociais e formas novas de comunicación, a súa influencia e capacidade de rexer os intereses da mocidade. E tamén do perigo de que a información privada flúa sen control por moitas delas, un tema que afecta especialmente ás persoas adolescentes. As referencias ao sexting parten xa do inicio da obra e acaban ocupando paulatinamente o seu centro. Imaxes eróticas (ás veces, de menores de idade) que acaban saíndo da comunicación privada para levar a persoas novas a un reto de exposición e culpabilización ao que non deberan ter que enfrontarse. A forma de tratar o tema de Baños de Cos é interesante por dúas razóns. Por unha parte, e aínda que existe unha crítica profunda a estas dinámicas, non hai unha criminalización directa do seu emprego. A proposta dramática mostra algúns dos seus efectos, pero sen caer de cheo nos discursos tecnófobos que supoñen, polo xeral, unha forma errada de encarar o problema. Por outra banda, a propia estrutura da obra, xogando a disolver unha perspectiva lineal do problema e explotando estratexias como o desdobramento da protagonista ou a aparición de secundarios só relativamente relacionados co centro, encaixa á perfección con esta forma de enfocar a cuestión. Unha peza valente e relevante, que ademais garda toda unha reflexión sobre o universo de imaxes e likes que habitamos.