A escritora e o que está fóra

Nunca nos ollan por enteiro, segmentan o noso corpo e, hoxe, lonxe da Inglaterra vitoriana, hai nenas ocultas na aparencia de nenos, para que non as esnaquicen. E hoxe, tampouco ollan o corpo do texto por enteiro, non acertan a ler un corpo novo que propoña outros mundos posíbeis, un texto que nos faga visíbeis. Hai un paralelismo entre ocultar o corpo baixo a aparencia dun home e ocultar o propio nome e asinar como home. Trátase do proceso, con valentía e intelixencia, que conduce da supervivencia á vivencia en propia persoa, no propio corpo, na propia escrita. Os corpos invisibles, por Emma Pedreira. Xerais, 2019. 166 páxinas. 12,30 euros. Esta é a novela que constrúe Emma Pedreira. Velaí a revelación de Os corpos invisibles: o de L. C., unha moza de quince anos, obreira nunha fábrica téxtil, e o de E. P. Stoner, inventora. O conflito, nas palabras que a primeira dirixe á segunda: «Quere ser a mellor escritora do mundo? Pois séxao! Trate de selo, porque iso non depende de vostede (...) Do que depende é de quen está aí fóra, de se lle deixarán selo ou non. Quere ser a mellor en algo en todo o mundo? Pois asine con nome de home». Velaí a revelación, con valentía e intelixencia, ser Loretta Count e Emerald Prometea Stoner. Ser Emma Pedreira e colaborar nese palimpsesto que é a literatura e rescatar a «perfección» de Jane, a «suntuosidade» de Aphra e a «rigorosidade» de Mary Ann. Diso se trata(ba) de loitar contra a discapacidade de ser muller, de participar na creación doutro mundo posíbel coa palabra e coa ciencia, de saber recoller o anel, tamén con pingas de sangue, da batalla librada para sermos cidadás con dereitos. Diso se trata(ba) da sororidade en cada carta de Prometea, a unha escritora morta, que nunca a vai recibir; da fortuna de que a carta caia nas mans de L. C., da alianza que se establece entre elas. Diso se trata(ba) da afouteza na fábrica, das palabras: convenio, dereito ou sufraxio. Diso se trata(ba) de priorizar libros en que se faga referencia ás mulleres e ao feito e ao conseguido por elas. Diso se trata(ba) de nos recoñecer nunha cadea onde tamén están as escritoras que só ocuparon no seu tempo dúas únicas ringleiras da biblioteca do Museo Británico. Unha obra cunha lingua maxistral, cun estilo inconfundíbel e cunha ironía e humor que non nos poden deixar indiferentes. Afastada da loanza insulto, de quen está fóra, de quen aínda atranca á(s) escritora(s), lonxe da Inglaterra vitoriana, aquí e agora, celebro este libro, Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil. Celebro a escrita liberadora de Emma Pedreira.