Bombas e bandeiras

O tema da guerra, emblemático na tradición teatral dalgúns países que, como o noso, viviron ditaduras autoritarias, ofreceunos nos últimos anos unha serie de enfoques orientados ao público máis novo. Nana para un soldado / Pepablo Patinho Penya / ilustrado por Nuria Díaz / Edicións Embora / 2020 / 72 páxinas / 15 euros Entre elas as destacábeis achegas de Carlos Labraña ou Fernando Castro Paredes, das que nos temos ocupado noutras ocasións, e que inclúen ese absurdo que representan as fronteiras e a lóxica militar, así como a forma na que os conceptos que damos por certos quedan tocados nunha guerra. Non é complicado imaxinar porque isto é así. Dun lado, a continuidade de guerras e opresións militares nos nosos tempos, e, xunto con elas, tamén da necesidade de formar ás novas xeracións en valores que poidan evitalas no futuro. Doutro, a potencialidade dramática que ofrece un contexto físico maiormente baleiro e que, vítima dunha excepcionalidade que anula case todos os valores coñecidos nunha sociedade civilizada, serve para representar os valores do absurdo e do inesperado. É fácil incorporar este Nana para un soldado de Pepablo Patinho Penya nesa corrente, e tamén sinalar a forma na que sabe aproveitar moitos destes parámetros de partida. Dous soldados atópanse nun espazo en ruínas, onde xa caeron varias bombas. Tras as primeiras e ben cómicas dificultades para identificar o bando ao que pertence cada un, decátanse de que están enfrontados e de que teñen ordes de ocupar o mesmo monte de cascallos. Porén, o seu conflito detense cando aparece Aurora, unha muller preñada que, coa súa tranquilidade e forma de ver as cousas, failles esquecerse de que están nunha guerra e ofrécelles un descanso no que recuperar brevemente a noción da normalidade. Chegan estes tres personaxes para que Patinho Penya constrúa unha mensaxe simbólica contra as guerras que ten os seus mellores momentos no final, cando descubrimos usos inesperados para as bandeiras que son cargadas polo exército. Trátase, por tanto, dunha obra que sumar a esa corrente do teatro galego orientado ás persoas máis novas. A peza ofrécenos poucas sorpresas no que respecta á mensaxe ou ao aproveitamento desa ausencia de lóxica que nos enfronta co absurdo dos conflitos armados. Si ten, porén, un desenlace interesante, unhas situacións que nos abanean entre o cómico e o tenro, e tamén outras, como o inicio ou o final, que non renegan da dureza do escenario no que nos sitúan.