Unha vintena dos 31 Estados da OTAN dedicará este ano 2% do PIB a gasto militar

Até 9% medrou o gasto militar no mundo o pasado ano, superando os dous billóns de euros, desvela o informe anual arredor da situación militar global publicado hoxe polo Instituto Internacional de Estudos Estratéxicos (IISS), con sede en Londres, a capital británica. No que atinxe á Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN), e se non temos en conta a achega dos Estados Unidos, que excede os dous terzos do orzamento da entidade, o documento cifra en 32% o aumento desde o exercicio 2014, cando comezou a guerra en Ucraína. Amais, indica que até dez membros en Europa da alianza militar liderada por Washington alcanzaron 2% do produto interior bruto dedicado a Defensa, cando apenas dous o facían hai unha década. Aínda que inicialmente esta porcentaxe fora designada como un obxectivo a cumprir, o secretario xeral da OTAN, Jens Stoltenberg, impulsa que sexa fixado como un mínimo en investimento militar. O certo é que dos dous billóns de euros de gasto militar mundial, os 31 membros da alianza militar concentran 1,18 billóns, máis da metade. Así vén sinalado no estudo científico O clima baixo fogo cruzado: Como o obxectivo de 2% de gasto militar da OTAN contribúe ao colapso climático, que resolve que só co orzamento militar dos membros da alianza en 2023 podería cubrirse todo o financiamento da loita contra o cambio climático en países de baixos ingresos durante 12 anos. Pola súa parte, os Estados Unidos aprobaron para 2024 827.000 millóns de euros de gasto militar, logo de acumular en 2023 até 40% deste gasto a nivel mundial. Ao respecto deste exercicio, unha fonte achegada á OTAN trasladou que mañá Stoltenberg fará público que as súas estimacións sinalan que unha vintena de Estados lograrán chegar a 2% de gasto militar. O ex presidente estadounidense entre 2017 e 2021, Donald Trump, cualificou como un “fermoso espectáculo” contemplar como, en contestación ás súas ameazas, outros membros da OTAN comezaron a incrementar o seu gasto militar. O futuro da OTAN Malia que o IISS salienta que a invasión rusa de Ucraína “revitalizou” a OTAN, nas últimas xornadas desencadeouse un debate sobre o futuro da alianza militar a raíz dunhas declaracións a fin de semana do republicano durante un acto electoral, nas que relatou como desde a Presidencia advertiu a un membro da OTAN que se non cumpría os obxectivos de financiamento da alianza militar animaría Rusia “a facer o que queira”. O ex mandatario reiterara en diversas ocasións que non asumiría os custos da protección dos seus aliados no continente europeo, onde manteñen un forte vínculo coa Unión Europea (UE), e censurou que Washington entregue a meirande parte do apoio militar a Ucraína. Stoltenberg respondeu ás súas palabras recalcando que “calquera suxestión de que os aliados non se defenderán mutuamente socava toda a nosa seguridade, incluída a dos Estados Unidos, e pon en maior risco os soldados estadounidenses e europeos”. Entre as diversas críticas a Trump por parte de Estados membros da alianza militar, o Alto representante de Asuntos Exteriores da UE, Josep Borrell, asegurou que a OTAN non pode depender do “humor do presidente” estadounidense, así como que “non pode ser unha alianza militar á carta”, ou “existe ou non existe”, concluíu. A pesar do control que os Estados Unidos exercen sobre os seus aliados, incluídos os da OTAN, Estados como Francia cuestionaron varias veces a preponderancia de Washington no organismo. En 2019, o presidente galo, Emmanuel Macron, chegou a afirmar que a alianza militar estaba en “morte cerebral”, atribuíndo a situación á relación de Trump coa entidade, e xa con Joe Biden na Presidencia, Bruno Le Maire, o ministro de Economía, defendeu que “non podemos seguir contando cos Estados Unidos para garantir a nosa protección estratéxica”. As declaracións de Trump, que abriu a porta en privado á saída dos Estados Unidos da OTAN, gañan relevancia polos comicios presidenciais deste ano, nos que as enquisas prevén a súa vitoria. Simon Jenkins, do xornal The Guardian, explica que “a ‘retirada desde o imperio’ dos Estados Unidos está a resultar tan sanguenta como a do Reino Unido”, e, após destacar que “a expansión da OTAN a principios de século para incluír os países bálticos e Polonia foi descaradamente provocativa”, incide ao abordar a guerra en Ucraína en que Trump “ten dereito a preguntar que lle importa iso aos Estados Unidos”. Asemade, fai fincapé en que “o Reino Unido e outros países poden estar ansiosos por desempeñar un papel no escenario mundial, ao estilo dos séculos XIX e XX, pero se é así deberían pagalo eles mesmos”, debullando as críticas de Trump á existencia da OTAN tras a fin da URSS. Sexa como for, segundo os datos difundidos pola propia alianza militar, aínda que a OTAN foi creada en teoría como elemento disuasorio contra os países socialistas e o Pacto de Varsovia, non efectuou operacións militares até que este último órgano e a Unión Soviética deixaron de existir. Dez anos para reencher os arsenais da Unión Europea Namentres “teñamos guerra axudaremos Ucraína, pero despois precisaremos cinco anos como mínimo e dez anos para encher de verdade as reservas” de munición nos arsenais da Unión Europea (UE) para que poida “defenderse”, admitiu Armin Papperger, director executivo da alemá Rheinmetall, a principal empresa armamentística no bloque comunitario, que insistiu en que na actualidade os arsenais están “baleiros”, o que contrasta co anuncio da OTAN a comezos de 2023 dun pacto entre os membros para elevar a súa produción de armamento. A alianza militar ten programado ratificar en xullo a substitución do secretario xeral Jens Stoltenberg, que leva unha década no posto. Até o de agora o primeiro ministro dos Países Baixos, Mark Rutte, aparece como o mellor colocado para sucedelo á fronte da OTAN. Ademais, o Senado estadounidense, controlado polo Partido Demócrata, aprobou un paquete centrado en axuda militar dirixida a Ucraína, Israel e Taiwán por valor de case 90.000 millóns de euros. Non obstante, o presidente da Cámara Baixa, o republicano Mike Johnson, cuestionou que teña posibilidades de ser aprobado na Cámara de Representantes, na que a súa formación ten a maioría.