O complexo militar-industrial e a cidadanía europea

O informe do Watson Institute de Brown University estima que os Estados Unidos asasinaron polo menos uns 4,5 millóns de seres humanos nas guerras no sur de Asia e o Medio Oriente desde o 11 de setembro de 2001. Con todo, os EUA non só non é declarado como un "Estado falido" e non é penalizado nas Nacións Unidas por estes crimes, senón que é o mesmo Estado imperial estadounidense o que caracteriza como "Estado falido" aos Estados que eles consideran como os seus inimigos. O mesmo pasa cos "Dereitos Humanos" cando se aplica de maneira parcial a Estados inimigos e pasan a vista por riba ante a violación de dereitos humanos dos Estados amigos. A noción de "Estado falido" busca xustificar sancións, bloqueos, intervencións militares, golpes de Estado, etc. dos EUA cara aos países clasificados baixo esta categoría. Ademais, o imperio estadounidense usa esta definición para mobilizar as Nacións Unidas nas súas aventuras imperiais. Xamais esta categoría se aplica ao Estado de Israel que practica xenocidio de forma cotiá sobre o pobo palestino e moito menos se sanciona pola violación descarada diaria dos Dereitos Humanos. Pola contra, estas nocións aplícanse aos Estados que o imperialismo estadounidense considera como seus inimigos porque cuestionan a súa hexemonía mundial. Detrás de todas estas políticas que implican o masacre de millóns de seres humanos atópase o complexo militar-industrial dos EUA. Trillóns de dólares dos contribuíntes estadounidenses, foron investidos na compra de armamento, vehículos e equipo militar para que unhas sete compañías estadounidenses do complexo militar-industrial se lucren da guerra. O negocio é tan potente que o complexo-militar industrial ten o lobby máis poderoso de Washington para pagarlle aos congresistas demócratas e republicanos as súas campañas electorais. O negocio é tan lucrativo que se non hai guerra, invéntana. A economía de guerra é a máis importante dos EUA Esta corrupción legalizada permite que no Congreso creza ano tras ano o orzamento do Departamento de Defensa sen obxeccións dos representantes no Congreso dos EUA. O orzamento militar traga máis de 50% do orzamento do goberno federal estadounidense e malia a ter unha débeda trillonaria ninguén o cuestiona no Congreso. A inmensa maioría deses fondos transfírense ás compañías do complexo militar-industrial. É o que se chama o corporate welfare. Economía de guerra En lugar do Estado de benestar estar dedicado a redistribuír recursos estatais entre a poboación desfavorecida, distribúese entre unhas poucas corporacións dedicadas á guerra. O negocio é tan lucrativo que se non hai guerra, invéntana. A economía de guerra é a economía máis importante dos EUA. O seu labor é provocar guerras para poder xustificar o orzamento militar que alimenta as arcas dunhas poucas transnacionais aínda que lle custe a vida a millóns de seres humanos. Por exemplo, a guerra de Afganistán durou 20 anos a sabendas de que a longo prazo ían perdela. Pero o cinismo e a irracionalidade chega a tal grao que a lóxica destas compañías do complexo militar-industrial que determina a política do Estado estadounidense, non é gañar a guerra senón asegurar que se alongue o máis posíbel aínda que lle custe a vida a millóns de seres humanos con tal de asegurar as súas ganancias. Recentemente, os EUA, a través do seu brazo armado, a OTAN, lograron imporlle a todos os gobernos europeos un aumento no seu orzamento militar coa escusa da guerra en Ucraína. A maior parte dese orzamento vai dirixido á compra de armamentos, avións militares, tanques de guerra, etc. ao complexo militar-industrial dos EUA. Pero o colmo é que xa non só os contribuíntes nos EUA subsidian vía orzamento estatal de defensa estas compañías senón que agora estenderon aos contribuíntes europeos o subsidio ás compañías de guerra estadounidenses. A transferencia de miles de millóns de dólares desde os Estados europeos ás compañías de guerra dos EUA incrementouse xeometricamente desde o comezo da guerra en Ucraína en febreiro de 2022. Cada euro que pasa desde Europa a estas compañías de guerra alén do Atlántico é un euro menos para os cidadáns europeos en servizos médicos, educativos, vivenda, infraestruturas. Trátase dun xogo de suma cero onde uns gañan mentres outros perden. E como sempre, quen perde son os máis humildes, os menos poderosos e os condenados da terra que viven as matanzas diariamente. Para estes últimos, o inferno non está despois desta vida, senón que o inferno están a vivilo nesta vida para que 1% da humanidade se faga cada día máis rica.