Trastorno contemporáneo

Fálase moito do gran show do eu que é a sociedade actual, pero pouco da disparidade entre a realidade e a imaxinación dos individuos que sobrevaloran as súas propias capacidades. Esaxerar o noso valor ten o problema de que a realidade existe, e a pirandelliana confrontación entre como nos vemos a nós mesmos e como nos ven os demais provoca unhas disparidades bastante ruborizantes. Aínda que iso si, cunhas excelentes oportunidades para a comedia. O deus do pop / Dirección e interpretación: Diego Anido / Estrea no festival Escenas do Cambio / 2o de maio de 2021. O espectáculo de Diego Anido descóbrenos que o deus do pop resulta ser unha deidade insignificante e, aínda que talvez entrañábel, cunha capacidade de análise en absoluto fiábel. O personaxe debuxado por Diego Anido sofre dunha síndrome frecuente nos nosos días: se inventas unha vida, podes acabar crendo que a invención é real. Se fas da imitación de Michael Jackson o centro da túa existencia, podes rematar comportándote como se foses o cantante de Indiana. Non hai que buscar moi lonxe para atopar exemplos deste trastorno. A obra foxe da superchería que supón que un imitador de Michael Jackson procura unha vida privada semellante ao do divo. En absoluto: case sempre somos vítimas das circunstancias e enfrontalas coma se fosemos unha estrela internacional do pop abonda para manter a ficción. Demandar atención sobre o personaxe e a súa circunstancia constitúe a chave de bóveda do humor do espectáculo, de tal xeito que mesmo Michael Jackson é prescindíbel. O deus do pop escarva no lado cutre dun mundo de lentellolas e luces de cores, desvelando, máis unha vez, que a realidade adoita ser inmisericorde coas mitificacións, propias ou alleas. O universo da música dos setenta e dos oitenta, que tanto se reivindica ultimamente, confróntase aquí cunha visión que -case desde a inxenuidade- desmonta o lado épico que se lle adoita atribuír. Mais a medida que se interna nesa paisaxe, o personaxe protagonista vai diluíndose, perdendo forza. O que era o motor da comedia na primeira parte do espectáculo queda relegado a un pano de fondo sobre o que se proxectan outras preocupacións que nos afastan do impulso primeiro e reducen o atractivo do relato. Anido afonda aquí nunhas temáticas que xa estaban presentes na excelente Symon Pédícrí, e explora, máis que en ningún outro espectáculo anterior, as posibilidades do texto e as potencialidades expresivas da coreografía nun contexto de comedia. Mais o esmendrellante personaxe delineado no comezo da función pedía unha solución máis acorde co que prometía, máis atenta a ese contraste entre o real e o imaxinado. Que é, por outro lado, o que lle dá sentido ao teatro.