Máis divertimento que intención

Nunha escena de Entrega en man, unha parella permanece secuestrada, esposada ao radiador dun cuarto de hotel e baixo a ameaza de que os rebente unha especie de cóctel Molotov. Nun momento dado, o recepcionista aparece e pásalles un teléfono para que atendan a chamada da nai do secuestrador. Que non aproveiten ese teléfono para chamar a Policía indícanos que debemos aternos á convención en detrimento da verosimilitude. E tratándose dunha obra de Martin MacDonagh -de quen xa vimos no teatro galego obras como A raíña da beleza de Leenane, Oeste salvaxe ou o O tolleito de Inishmaan- debemos colixir que as personaxes excéntricas, obsesivas, fantasiosas e argallantes que crea o autor precisan, para adquirir veracidade, dun mundo illado e resgardado nunha épica mitolóxica como a da Irlanda rural das obras citadas. As personaxes, de feito, seguen sendo fascinantes, os diálogos, punzantes, e o humor, provocador e excesivo. Hai na montaxe unha morea de razóns para divertirse, desde a extravagante relación creada entre Carmichael (Evaristo Calvo) e Mervyn (Santi Romay) -seguramente o mellor da función- até os rechamantes contrastes entre a parella de pillos formada pola estulta Marilyn (María Roja) e o inxenuo e oportunista Toby (Diogo Sales). Semella que MacDonagh quixo facer un bosquexo dunha sociedade, a americana, na que a raza ten máis peso que a clase social -de aí o debuxo do racista confeso Carmichael que, nun elocuente autorretrato, é quen de asegurarlle á súa vella nai que non abandonou os seus "principios racistas", reforzando esa afirmación coa confesión de que ten un negro esposado ao radiador e rociado con gasolina. E se cadra hai que recoñecerlle ao autor a perspicacia de ver o racismo como condición constitutiva do fascismo, de ver que o presente dos Estados Unidos segue a ter grandes débedas co Ku Klux Klan e coa tolerancia coas súas tropelías. Mais o atractivo de todos estes vínculos van disolvéndose na inconsistencia e a trama na que se ven envoltas as catro pezas do xogo parece carecer dunha orientación que lle outorgue sentido ao conxunto. Hai máis divertimento que intención, máis compracencia nas situacións que propósito de solidez. A Candido Pazó non parece quedarlle outra que levar a historia por onde manda o carreiro marcado polo autor: polo camiño dunha comedia convencional que xoga á provocación sen atopar un verdadeiro obxectivo cara ao que dirixir a habilidade de MacDonagh para construír diálogos mordaces. "Que pasaría se un mozo se rexistra e só ten unha man e hai unha rapaza bonita con el e hai algún negro con ela, e dez minutos despois comezan os disparos?", pregúntase Mervyn. A resposta, quizais, atópase nel mesmo, un recepcionista que non quere ser identificado como tal e que soña con ser un heroe.