A frustración de Casandra

Mais debe explicar algo que non nos expliquen o telexornal e a prensa periódica, algo que escape da panorámica xeral que habitualmente nos impoñen desde os medios. As fillas bravas e o mito de Casandra, de Chévere / Dirección: Xron / Elenco: Patricia de Lorenzo, Mónica García, Arantza Villar / Texto: Manuel Cortés Manter a distancia co punto de vista hexemónico, digamos, impón explicar o que frecuentemente se nos oculta, ou, polo menos, empregar un argumentario diferente, pór a cámara nun ángulo orixinal que revele unha perspectiva distinta, un pretexto para volver pensar no asunto que esteamos a tratar. As fillas bravas e o mito de Casandra parte dun enfoque moi suxestivo: a Casandra outorgóuselle o don da profecía, pero, por estas cousas que teñen os deuses, o seu don transformaríase nunha fonte de frustración, xa que ninguén crería os seus augurios. Algo así sucede cos científicos que veñen predicindo o cambio climático e as catastróficas consecuencias que implica: non lles fixemos demasiado caso, non acreditamos gran cousa nos cataclismos que vaticinaron. A partir desa interesante formulación, non obstante, Chévere entrégase a repetir o que xa escoitamos moitas veces desde instancias con altofalantes máis potentes, o cal nos deixa tan frustrados como Casandra, esperando esa volta que lle asigne algo de orixinalidade ao discurso. A compañía entrégase ao humor herdado da montaxe anterior As fillas bravas, e por momentos parece esquecer o tema que lle serve de coartada para esta segunda parte. O humor de Chévere tende a empregar formas populares para tratar unha actualidade tirando a deprimente, para deixar que o sentido do humor fure na realidade deixando ao descuberto as contradicións que a conforman. Desta vez, as formas vense máis importantes que o fondo, e o resultado é un espectáculo no que as alusións rematan en si mesmas, no que a complicidade se dá máis coa propia compañía que cunha visión do mundo que pretende facer comedia a partir das traxedias do día a día. Polo lado das formas non hai queixa: a montaxe sostense no traballo das actrices, que segue sendo tan competente e hilarante coma sempre. A creación das personaxes posibilita que a realidade e a ficción se atopen no escenario e que o público recoñeza unha forma de estar no mundo que non anda moi lonxe do patio de butacas, que se observa desde unha distancia curta, aceptando a parte que nos toca. Desde ese punto de vista, a resistencia segue aí e dá sinais de continuidade. Mais quizais sobraba un didactismo que só rabuña na superficie do que se quere tratar e que tal vez atope o seu lugar en funcións escolares máis que en salas para adultos.