Arqueoloxía do desastre

Nalgún momento, Chévere deixou de ser unha compañía heterodoxa que promovía unha visión alternativa e algo gamberra do teatro para transformarse nunha especie de Centro Dramático Galego paralelo que se mantiña na disidencia. As súas montaxes da última década falaban dunha historia que se asaña coas clases e cos pobos desfavorecidos sen renunciar a unha teatralidade que se alicerza na parodia, porque se cadra, a realidade é tan paródica que non hai maneira de abordala sen pasar pola ironía. Citizen, Eurozone, Curva España ou N.E.V.E.R.M.O.R.E. retratan o país mellor do que calquera iniciativa do CDG, se exceptuamos Divinas Palabras Revolution, que foi a montaxe que o CDG lle encargou a Chévere para tratar de superar a súa desconexión coa realidade. Unir os polos que unen o teatro e a actualidade non é doado nunha época en que a traxedia se parece moito a unha fotonovela, mais Chévere descubriu o mecanismo que permite enganchar a memoria coa reflexión para lograr ver de fronte unha realidade difícil de aprehender. Vimos en escena como un país pequeno entra no xogo da globalización a través dos obradoiros de costura das aldeas, contemplamos como a economía europea se rexe polas normas do casino, lembramos como o falso soño da modernidade era un pesadelo de cemento e de emigración, decatámonos de que España era un Estado sen nación ou albiscamos como a mentira sempre está do lado dos poderosos. En certa forma, Chévere vén elaborando desde hai unha década, unha completa arqueoloxía do desastre que permite entender a enorme estafa na que estamos inmersos. Agora a compañía inicia un desembarco que é memoria de si mesma. Poderemos ver de novo As fillas bravas, Curva España e N.E.V.E.R.M.O.R.E., haberá unha exposición que celebre o aniversario da Sala Nasa, publicarase unha banda deseñada sobre a historia daquel lugar de encontro e conspiración, e mesmo se publicará unha autobiografía da compañía a cargo de Kalandraka, unha editorial que soubo ver que aqueles textos que se puñan sobre as táboas merecían unha posteridade que fose máis alá do escenario. Aínda que, se cadra, máis alá do escenario as obrigas xa pertencen á sociedade, e non ao teatro. Se cadra, a compañía que nos deu moitos dos mellores momentos de auténtico teatro nos últimos anos merecía que esa celebración se fixese desde outras instancias en forma de homenaxe e recoñecemento, mais non somos un país que se atreva moito a aliñarse coa heterodoxia. Se cadra, trátase so dunha pausa. Mais dá a penosa sensación de que o país non é quen de buscarlle a Chévere o lugar que merece para seguir co seu labor de arqueólogos da catástrofe.