Amor na cociña

Ummm!! Unha comedia musical para chupar os dedos! é a última entrega de Teatro Avento, unha compañía que transforma o musical infantil nuns deliciosos espectáculos que lles falan a nenos e nenas cunha linguaxe sinxela pero intelixente, sen máis melindres que os precisos para revestirse de ironía. Ummm!! Unha comedia musical para chupar os dedos! de Martín Máez | Compañía: Teatro Avento | Dirección: Xoán Abreu | Elenco: Martín Maez e Rocío Salgado O libreto é dunha candidez entrañábel: unha pastelaría perde clientes porque a dependenta, Ana, só sabe elaborar uns boliños tradicionais que non enchen as expectativas do público; a dona contrata un axudante para renovar as receitas e adaptarse ao que a xente exixe e, claro, o conflito entre o clasicismo de Ana e as innovacións do seu novo asistente transfórmase no campo de batalla no que os dous personaxes acaban claudicando ante os encantos do outro. Os adultos verán como se desenvolve o canónico xogo do coqueteo entre os protagonistas e precisamente esa é a gran virtude da función: que reduce a un esquema básico unha historia na que –coma en todas as historias de amor– son os matices os que fan avanzar e retroceder o argumento. Despoxada de todo o secundario, reducida aos seus elementos primixenios, a trama resulta moi fácil de seguir para o público infantil e os figurinos e a escenografía, cheos de colorido, capturan a atención e permiten que os números musicais alivien as previsíbeis repeticións de todo cortexo. A obra fala desde a comedia, internándose nun terreo que non é o da parodia pero que mantén unha constante ironía sobre si propia: Martín Maez logra facer simpática a arrogancia do fachendoso innovador e Rocío Salgado borda o amaneiramento afectado da anticuada dependenta. Ese non acabar de tomarse en serio de todo permite que os maiores que acompañan a cativada acaben tamén por entrar no espectáculo, albiscando esoutra historia de sedución oculta baixo unha inocente aparencia. Tomen nota: unha iconografía en principio dirixida ao público adolescente –a indumentaria dos mozos “rebeldes” de 1950, o rock and roll– serve para seducir por igual a cativos e adultos: talvez o símbolo dunha época, que Avento aproveita para crear unha obra dominada pola frescura, a vivacidade do ritmo e algunha que outra chiscadela á malicia.