As razóns tras a decisión da UE da compra das vacinas

As relacións económicas dos Estados membros da UE téñense renovado en plena pandemia. Por exemplo, foi unha novidade a toma de decisión da compra conxunta –encabezada pola Comisión– do número de vacinas necesarias para lograr inmunidade por inoculación aos 447 millóns de comunitarios (UE 27, 2020). E aquel éxito político inicial, protagonizado por un órgano institucional comunitario do máximo rango, converteuse, nuns meses, non só nun fiasco en termos reais, senón nunha mostra ante o mundo da maior demostración de exhibición de soberbia. Non podemos imaxinar como factíbel que se actuase da forma en que se fixo por inxenuidade ou simples ignorancia; parece máis verosímil que a precipitación, a urxencia do tempo político, a crenza no poder de compra ilimitado (no reino dos euros dispoñíbeis) foran conselleiros dunha actuación fracasada. O primeiro erro foi crer que os actos de demanda e de demostración de solvencia son variñas máxicas para a creación de doses de vacinas en números supermillonarios e no momento en que se precisen. Sen ter capacidade produtiva coñecida no interior comunitario só é admisíbel pensar que os negociadores foron enganados ou os vendedores daban por feito que coñecían -con sensatez de gobernantes- que existe necesidade de contar cunha variábel que se chama tempo, e doutra que se chama espazo, para fabricar algo. No caso dun ben novo como era a vacina, esas variábeis actúan como limitantes. Confundíronse as necesidades -mesmo políticas- cos desexos, e estes son realizábeis unhas veces si e outras non, mesmo contando coa arrogancia do diñeiro dispoñíbel. As esperanzas dos comunitarios de se salvaren primeiro da morte e despois das restricións da pandemia víronse frustradas ao comprobar que Astra-Zeneca vendeu o que non tiña, que outras compañías mantiveron os seus compromisos porque eran menos ambiciosas en dimensión, e mesmo outras mantiñan os acordos firmes alcanzados, por exemplo, co Reino Unido ou con Israel. Estas compras sen vacinas fixeron que Von der Leyen, en nome da Comisión, recoñecese a deficiencia das xestións comunitarias, aducindo descoñecemento nos procesos industriais de fabricación dun novo medicamento. Ficou ao descuberto o rei espido: todos vían e ninguén o admitía.