Sensacións

Constato que somos un país pequeno, cunha cultura propia, milenaria na súa instauración progresiva, resultado certo dos varios vaivéns da historia e das mesturas de razas e culturas que foron asentando na nosa terra. Unha cultura de mesturas, mais, así e todo, diferenciada e construída no decorrer dos séculos. Ese é o punto de partida para estas reflexións de Aninovo, anticipo dun horizonte posíbel de mudar de ciclo político. Como tantos homes sedentarios xa case non escoito o que acontece ao meu arredor, vou coas orellas pechadas, coma se fose un ser insensíbel que mira sen ver, que oe sen escoitar, que ule sen percibir o recendo, que fala para si máis que para os outros, que perdeu case a sensación do tacto, transformado dese xeito no sentido máis nostálxico. Mais aínda me quedan no cerne as enerxías bastantes para reverter esta situación, para viaxar sen me mover da casa, para imaxinar outros contextos posíbeis. Hai ruído arredor e iso fai acordar os meus sentidos. Sinto que vivimos na divina indiferenza (o de divina non sei de onde o saquei, se cadra dalgún soño perdido na memoria dos tempos), na apatía maior, no gregarismo máis irreflexivo, seguindo a bandeirantes que repiten até a náusea consignas importadas. Non diría que todos, sería un esaxero, o propio feito de eu estar enunciando esa situación, desminte que exista en todos os seus elementos. Conciencia nacional Unha das características deste mundo que habitamos é agora a transversalidade de mitos e de crenzas, de referentes culturais, de modos e tendencias. Sinto, pois, que tras da eliminación sistemática do noso xeito de vida, dos nosos costumes e as nosas modas, estase instaurando unha nova orde, como acontece logo de todas as revolucións (sexan elas agudas ou insidiosas) que anteceden á instauración dun réxime totalitario. O caso é que o que aquí aconteceu e continúa é unha invasión, co obxectivo de borrar a memoria da nosa nación, da nosa sociedade e da nosa cultura, para instaurar unha colonia de produción agrícola ou un parque temático para satisfacer as necesidades do invasor, quen queira que sexa quen así, dese xeito progresivo, foi entrando nas nosas vidas. Sinto que tras da eliminación sistemática do noso xeito de vida, dos nosos costumes e as nosas modas, estase instaurando unha nova orde Estas reflexións teñen un obxectivo claro, didáctico, se me permiten a intención non sempre ben vista. Son moitos os que no noso pequeno país sen Estado pretenden conseguir unha conciencia nacional máis sólida a base de inflixir todas as normas de precaución, propoñendo aos cidadáns do país categorías épicas que situarían os galegos no cume das civilizacións, pobo enérxico e emprendedor, viaxeiro e espallador da súa cultura milenaria, cénit e paradigma do respecto pola tradición e polo enxebre. Desconfíen. Hai pobos neste mundo que tamén comen peixe, que saben pescar tan ben ou mellor ca nós, que fan unhas tortas magníficas que nada teñen que envexar ás filloas, que manexan con destreza a arte de soprar un frautín e gardar aire nun fol, que conquistaron mundos e distancias, que viaxan para coñecer e non por necesidade ou fame, que poden ser para nós estraños ou periféricos, mais que para eles son centrais. O nacionalismo ben se podería basear na valoración da identidade propia, incluíndo nese concepto, por suposto, toda a riqueza medioambiental, gastronómica, sociolóxica e antropolóxico-cultural que queiramos, mais tendo moi en conta relativizar termos. O contrario, a exaltación desmesurada do propio (polo medo a non ser) leva á intolerancia e á negación do alleo (polo medo a competir). O resultado é pobre, sectario e pouco edificante (por supremacista). Diversificar forzas O que eu escribo aquí nestas páxinas, semella que non lle interesa a ninguén, pois racha coas inercias herdadas de posicións sectarias cando non conformistas. Poida que teñan razón, mais non escribilo (non dicilo, na ocasión) sería autocensura e traizón a min propio, o que é das traizóns a peor delas. Por iso, anímoos a diversificar forzas, actuar ao unísono en lugares diferentes, procurar os momentos idóneos para intervir usando da sorpresa e da oportunidade en cada acción. Velaquí as características para defender unha posición (neste caso a razón) e atacar as posicións do inimigo potencial (neste caso a ineptitude, a arrogancia e a mentira). Como poden ler, nesta análise pasei dos síntomas da última entrega (Inercia, 16 de decembro 2023) ás percepcións que estimulan reflexións. Queda para outra análise o enfoque terapéutico e se esa terapia se podería levar adiante e baixo que parámetros. Para comezar, adianto, cómpre non caer no mimetismo irreflexivo.