O relato de verán: Brenda e o ventrílocuo (IV)

E n dúas ocasións ao longo dos seus dezaoito anos, Brenda temeu pola vida da nai. A primeira foi aquel último día no Carme, cando o pai a golpeou. Catro anos despois, ela mesma estivo a piques de causar a morte de Noemi. Aquel episodio levouna directa ao centro de menores. Pero ela nunca quixo causarlle mal. Como ía querer mancala? Era súa nai. E non era mala. Un pouco desasisada, sobre todo, nas relacións cos homes, pero mala non. Tan só quería que parase, que deixara de bater nela. Noemi perdeu o xuízo, emprendeuna a labazadas. Non o parece, polo miúda que é, pero, cando se enfada, ten a forza dunha besta. Aquela mañá asañouse moito. Brenda empurrouna. Que outra cousa podía facer? So quería afastala. Pero perdeu o equilibrio. Levaba uns zancos de dez centímetros polo menos. Nunca saía sen os seus tacóns de agulla. Caeu. Ficou alí, no relanzo das escaleiras. Axiña escoitou abrir de portas nos outros pisos, voces, ruído de sereas. A escaleira encheuse de veciños, policías, sanitarios... Marcharon con ela nunha ambulancia. Desde que as botara do Carme, a avoa encargábase de que non lles faltara teito nin comida. Do pai, Brenda non volveu saber. Inventou un a medida. A nai non volveu falar del. Repetíalle acotío que estaban as dúas soas e que a quería moito. Pero deixábaa para ir detrás do primeiro tipo atractivo que lle sorría. Desaparecía cada noite ata que a historia remataba. A Brenda non lle agradaba quedar soa, pero máis medo lle daban algúns dos individuos que traía. Así que fixeron un trato: ela non lle contaba a ninguén que a deixaba soa e Noemi non metía homes na casa. Ata que coñeceu a Raúl. Namorou, pillouse por el. Nunca a vira así, feliz, tranquila. Parecía outra. Pero a calma non durou. Entroulle medo a perdelo e co medo alimentou o desexo de quedar embarazada. «Se teño un fillo del, os catro formariamos unha familia. El nunca abandonaría un fillo como fixo teu pai», repetía. Cando lle dixo que estaba preñada, desatouse a tempestade. —Vas lista se pensaches que me ías amarrar cun fillo!Por que non te coidaches? Non estabas tomando a pastilla? —Estaba, pero ás veces, falla. Son cousas que pasan! Aquel día marchou levado do demo. Pero era un tipo legal. Volveu. Viviu con elas uns meses e cando naceu o neno recoñeceuno. Mágoa que os choros, os cueiros, as noites sen durmir e sen saír de festa o abafaran. Acabou por marchar. Noemi quería que volvese. Consumíase. Botaba o día na ventá, ollando a rúa, cun cigarro nunha man e un vaso na outra. Ao chegar a noite, compoñíase e saía en busca del polos locais aos que ían antes. A Brenda non lle importaba. Xa non estaba soa. Tiña o neno. Metíao na cama con ela e durmían moi xuntos. Adoraba o recendo daquel bebé. Aquela noite, ía frío. Non tiñan calefacción e as estufas eléctricas consumían de máis. Xa lles cortaran a corrente un par de veces, por non ter con que pagala. Raúl tiña chaves e entrou pouco despois de que marchara Noemi. Brenda estaba deitando o neno. El dixo que quería velo, pero non encontrarse con Noemi. «Ti si que serías unha boa nai». Sorría mentres lle afastaba unha guedella rebelde de diante da cara. Tiña os dedos longos e fríos. Un arreguizo percorreulle o corpo. —Vai frío —. Foi o único que ela acertou a dicir. Acubilláronse na cama, a carón do bebé. Acabou por quedar toda a noite. Falaron moito. Preguntoulle polas súas cousas: os estudos, as amigas e os noivos inexistentes. Agarimouna. De madrugada, Brenda acompañouno á porta envolta nunha manta. Pola ventá que daba luz ás escaleiras víase a néboa espesa no exterior. Semellaba que caera o ceo. Escoitou o ruído da moto ao arrincar e, case ao tempo, alguén bateu o portal. Recoñeceu os petos dos tacóns de Noemi nas escaleiras. Chegou onda Brenda acorando. Botóuselle enriba e comezou a bater na filla. Despois daquilo, unhas liñas nun informe determinaron que o mellor para ela era un centro de menores. No centro estivo pouco tempo, axiña apareceu Natalia, a irmá de Samuel, que se ofreceu como nai de acollida. [Continúa o sábado]