O relato de verán: 'Brenda e o ventrílocuo' (II)

Brenda foi feliz no Carme. Non había praia, pero aínda quedaban árbores das que penduraban cinchóns nos que bambearse ata tocar o ceo. E había bicicletas, moreas delas, de todos os tamaños e aparencias. Non eran brillantes e novas como as que vía nos parques da cidade, senón feitas por mans de artistas con anacos doutras vellas e moreas de imaxinación. Aprendías a montar en bicicleta case antes que a falar. Moitos aínda non pisaran unha escola e xa sabían arranxar as picadas nas rodas, armar a cadea e baixar desde o outeiro a toda velocidade e sen escachar a cabeza contra as pedras, ata o borde mesmo do aramado que impedía o acceso á autoestrada. As cicatrices eran trofeos de guerra, a ausencia delas tolerábase nas nenas e era síntoma de covardía nos nenos. Aquel non era sitio para covardes. Nin para delatores. A vida rexíase por un código non escrito baseado na lealdade, que todos mamaban desde o berce e asumían. O que pasaba no Carme era cousa dos do Carme, ao resto do mundo nada lle importaba. Ata que as botaron, Brenda viviu coa nai e o pai — Noemi e Tono— na casa da avoa paterna, unha vivenda a medio facer, coas paredes de ladrillo á vista e pisos de cemento sen embaldosar. O avó fora albanel con máis apego á botella que á paleta e unha mala caída do andamio levouno dereito ao cemiterio. Non houbo quen rematara a casa. Tono andaba sempre ocupado noutros asuntos e, malia o alcume do Marmolista, a construción non era o del. Á avoa enfadábase se alguén lle chamaba Marmolista diante dela. Sostiña que non era certa a historia que estaba na orixe do sobrenome, que o seu fillo nunca fora un ladrón de sepulturas. As malas linguas dicían que de rapaz, farto de escoitar as queixas da nai porque o pai non daba rematado a cociña, Tono presentouse un día con dúas lápidas negras do cemiterio. «Non precisabas un mesado de pedra na cociña? Aquí o tes!». Brenda quixo pescudar que había de certo no conto. Abriu as portas onde gardaban as tixolas, agachouse, meteu a cabeza e no reverso do mesado leu: Don Ramón Vila Puga 21-12-2015 D.E.P. Tono era un bo fillo e mentres viviron con el tamén foi un bo pai. Nunca faltaba unha pota ao lume á hora de xantar e os domingos mesmo podían comer pizza, se o pai espertaba en condicións de ir buscala, porque probaran a pedila por teléfono, pero daquela os repartidores non entraban no Carme. «Meu pai é o rei!», Brenda tería uns seis anos a tarde que entrou na casa anunciando o descubrimento que acababa de facer. A nai riuse da ocorrencia. «E eu a raíña, só me falta a coroa». A nena percibiu a burla. Doeulle. Estaba a piques de chorar cando a avoa lle puxo as mans nos ombreiros. «Claro que o meu fillo é o rei do Carme! Non vés que é o máis guapo e o máis valente? El sabe o que é mellor para todos, coida de nós e todos o respectan». Estivo de acordo coa avoa e desde aquel día, repetiuno moitas veces: era unha princesa coma as dos contos que xa sabía ler. No Carme, ninguén llo discutiu, pero a mestra Andrea fíxoa chorar. Foi a única vez. Sempre a felicitaba porque poñía interese nas tarefas e aprendía moi rápido. Ese día, tampouco lle dixo nada feo pero escapóuselle un bufido e Andrea só bufaba cando estaba moi cansa ou anoxada. Máis tarde, durante o recreo, escoitouna falar coas outras mestras: «Xa ves, vaia un rei!» «O que nos faltaba!» «Un delincuente, chulo e analfabeto. Pobre nena!». Chorou. No Carme podía ser unha princesa, pero fóra era unha pobre nena que inspiraba compaixón. Nos anos seguintes, aprendeu que significaba ser do Carme e palabras como asentamento, realoxo, grupo marxinal... Soubo que a maioría das familias chegaron alí expulsadas doutras zonas a medida que a cidade medraba; primeiro polo centro comercial, logo pola circunvalación. Levaban máis dunha década naquel outeiro, atrapados entre o aramado da autoestrada e o fedor do vertedoiro. A electricidade e a auga potable eran un luxo recente. Decidiu que ninguén se había compadecer dela nunca máis, que había ser das mellores na escola e que ninguén había notar que era do Carme. [Continúa na quinta]