A herdanza vital e artística de Aurichu Pereira

Nunha obra de arte non hai ferrollos que ceguen a luz, nin tampouco compartimentos estancos que a inmobilicen e confinen a illarse en si mesma. Na creación, as xanelas sempre están abertas, interactuando co discorrer do mundo, entendéndose coa intensidade do vivido e marabillándose co imaxinario cotiá. O diálogo coa vida celébrase transcendendo o cerne das emocións, cunha mirada ceibe de calquera gaiola ou fardo escravizante. É deste xeito cando se consigue a capacidade de conmover e impresionar. Aurichu Pereira soubo abrir todas as cancelas da arte, enfiando, ao mesmo tempo e desde a intimidade da Reboraina de Aguiar, un concerto de entendemento coa natureza e a música. Coas dúas tivo complicidade e as dúas encamiñounas cara un lugar común: o da pintura. A paisaxe de O Courel serviulle de pretexto para mergullarse nos verdes e grises dos eidos, os mesmos que cantou Uxío Novoneyra co alento da poesía, tamén para procurar o senso da beleza desde unha visión emotiva do lugar, unha percepción que a artista fixa entre a terra e o ceo, convertendo así a obra en atemporal. O basto fluxo das pinceladas camiñando dun lado ao outro do cadro, a marcada luminosidade e ese xeito de encher toda a superficie de xestos espontáneos, ao modo allover painting do expresionismo americano, facilítanlle a viaxe sentimental que Aurichu fixo cara estas terras "de fragas e devesas", unha viaxe na que soubo enlear tanto o silencio como a nostalxia. Na sutileza da súa pintura imperiosamente ten que estar implicada a forza da música Na sutileza da súa pintura imperiosamente ten que estar implicada a forza da música. Como melómana que era, posiblemente incluso de forma inconsciente, en cada inflexión dos tons cromáticos abrolla unha sinestesia poética que emite notas, proxecta unha amable cadencia rítmica e, como anotou Kandinsky, "irradia un calor espiritual". O autor De lo espiritual en el arte, explicitou a relación entre a acepción sonora e visual, unha conexión na que sen dúbida axuda o concepto abstracto que na traxectoria de Aurichu fíxose máis evidente nos últimos tempos, xusto cando desaparece a evidencia da realidade próxima e a creación faise máis instintiva, lírica e emocional. O meu Courel imaxinario, a súa derradeira grande exposición, foi resultado deste importante paso. Unha gran pintora A artista iniciárase nos anos 50 ao redor do grupo de xente nova que se relacionan co recoñecido artista Carlos Maside, que, vivindo o seu exilio interior, representaba para esta xeración de homes e mulleres, nacida despois do 36, a figura do mentor que enfeitizaba pola súa afouteza e dignidade. El foi o primeiro que a animou a botar a andar no mundo da pintura. Pouco despois ampliará a súa formación con clases desta especialidade no Casón de El Buen Retiro en Madrid, cidade onde tamén completará os estudos de piano que principiara en Compostela. Ao regreso, involúcrase e traballa arreo na actividade cultural. Eran tempos nos que aínda rexía o dominio da ditadura franquista, pouco doados, e para crear asociacións como O Galo, organizar conferencias ou armar exposicións como as de gravado da Estampa Galega; máis, si se era muller. Por entón, móvese nunha linguaxe figurativa que prende en Luis Seoane e Reimundo Patiño, convidándoa a participar nunha colectiva no ano 1973 na Coruña con tres obras tituladas: Mulleres,Vella con Pomba e O anano azul. Do mesmo modo e por estas datas, secunda varias citas expositivas en apoio aos presos políticos. Pouco tempo despois aparca a pintura para embarcarse no deseño de roupa, así e todo nunca deixará o debuxo. Ben coñecidos son os creativos retratos das "caixas de Vilerma", que pinta adaptándose ao marco da superficie de cartón. Xosé Luis de Dios e Silverio Rivas convéncena para que volva pintar e retome os pinceis, e pouco a pouco recobra alento para enfrontarse de novo ao lenzo en branco, cousa que fai a finais dos noventa con series tan intimistas como a xa falada dedicada ao Courel. Aurichu Pereira tivo unha vida intensa ao lado de Xosé Manuel Beiras, a parella coa que compartiu sensibilidades e proxectos comúns, tamén luminosos momentos, ocasións nas que case sempre estaban presentes a música, a poesía ou a arte. Foi un baluarte para os seus fillos e gozou de acolledoras xeiras con familiares, amigos e amigas, mais o día 1 de novembro entregouse a morte. Quédanos a súa vitalidade, o seu sorriso e esa obra que nos lembra que, ademais de ser unha muller loitadora, era unha gran pintora.