Fernando Pereira: "O abstracto significa estar constantemente na procura de algo que non sabes o que é"

Como xorde Sinapse? Cristina Carballedo propúxome expor na Casa Museo Casares Quiroga, unha sala que é moi diáfana. Desde hai tempo eu xa tiña ganas de traballar arredor da unión de diferentes estados de ánimo. Moitas veces, en pintura, traballas con distintos estados de ánimo e cada un deles lévache a facer varias coleccións. Deste modo, no estudio, parece que cada emoción vai polo seu lado. A idea de Sinapse era unir estes estados de ánimo baixo un só título, e centreime na estabilidade, o medo e a procura. Ademais, levaba sen expor na Coruña practicamente desde a pandemia. Despois de que volveran abrir todo, fun retomando o traballo nas galerías e xa tiña ganas de volver a esta cidade. Aquí teño moitas amizades e persoas coñecidas que ás veces se achegan polo estudio, mais ao final non é o mesmo. A exposición tivo moi boa acollida, achegouse moita xente e está gustando. Estou moi contento. Por que quería afondar na estabilidade, o medo e a procura en concreto? O medo é un concepto que xa levo moito tempo traballando. Quizais desde o 2008, cando comezaron a crise e os desafiuzamentos e a presión que tiña todo o mundo por chegar a fin de mes e as traxedias nos telexornais estaban á orde do día. Todo isto, como pintor, fíxome querer reflectilo nunha colección, mais era moi difícil de expor porque parecía que custaba que encaixara. Despois de pintar algo así precisas estabilidade, poder pintar cousas que sexan cómodas e doadas. No meu caso, por exemplo, aproveito a música porque me fai sentir ben. Poño un disco e vou pintando con tranquilidade. Por outra parte, o abstracto supón querer buscar algo novo sempre, e iso é algo moi estresante. Significa estar constantemente na procura de algo que non sabes o que é, nun estado de insatisfacción continua. Isto dáche acción, claro, mais tamén custa saber cando un cadro está rematado. Pode parecer unha cousa cando vas durmir e ser outra cando espertas. Ademais, cada persoa ten o seu propio concepto de satisfacción, polo que sempre está aí a dúbida de que vai pensar a xente cando vexa as cousas que fas. O noso traballo ten este equilibrio: pintamos para nós, mais tamén somos escravos do que pensen os demais. É parte da vida do artista. A estabilidade o medo e a procura son constantes, cando menos na miña pintura, polo que me pareceu interesante traballar arredor destes para facer unha mostra que fose dinámica e que chamara a atención da xente. En que se vai centrar agora que esta exposición está clausurada? Como tivo tanto éxito, a miña idea é ampliala e levala a outras cidades. Santiago é o meu obxectivo máis próximo. Aínda non teño a data, mais conto con que sexa cedo. Tamén quero poder achegala a Vigo e a Madrid. E despois diso supoño que volverei á cova para crear algo que non fixera nunca. Aínda non podo dicir moito, claro, mais sei que a abstracción é o que máis me chama agora mesmo, máis que a figuración. E dentro diso, gústame moito que os cadros non teñan literatura, é dicir, que non sexan unha maneira de pintar algo que é recoñecíbel, senón pintar cousas de maneira que a xente que as ve poida interpretar con libre albedrío. Iso é doado, porque sempre xorden ideas figurativas, aínda que sexa de maneira inconsciente.