Carvalho Calero porfiou na galeguidade da súa cidade natal. O seu Ferrol Vello, o máis enxebre e medieval, era barrio de pescadores: comercio de efectos navais, pazo con capela da familia dos Bermúdez, a igrexa do Socorro e a afamada Virxe da Parrocheira... Unha sorte de vila mariñeira ao xeito da veciña Mugardos. Delimitábao o Cristo subindo por San Francisco, hoxe inexistente. A cidade ex-novo, a da Ilustración, nacía no momento en que a súa rúa natal se tornaba na Real, quebrando aquel ambiente castizo que el vivira en sendo neno.
"En Ferrol, na Praza Vella / bule o domingo de feira. // Vella praza mariñeira, / praza rachada e peixeira, / unha vegada por mes / faste interior e labrega", cóntanos o que sucedía por tras da súa casa de infancia, marcada esta pola desgraza da morte da mai cando el tiña 8 anos. Casado o pai en segundas nupcias cunha cuñada, tamén falecerá ao pouco. Non é de estrañar que o escritor confese unha certa tendencia á melancolía, á introspección, ser un neno triste. A súa era familia da burguesía comercial acomodada, co pai consignatario de barcos, fornecedor da Mariña e do Exército. Prosperara economicamente durante a Gran Guerra, arruinándose tras a morte das esposas.
Parte da obra de creación, sobre todo narrativa e poética, nutrirase da súa biografía. Aínda que ficcionalmente, n' O lar de Clara, escrita na posguerra, xorden con nitidez os elementos acabados de citar, e moito máis tarde en Scórpio. A mai do protagonista morre en ambas, de gripe na primeira, de tifo na segunda. Dos seis fillos nacidos, dise na primeira novela, sobreviven catro, idéntico á vida da familia real; ou o papel de irmán primoxénito, afectuoso cos irmáns, bo estudante e que, como tantos rapaces ferroláns, anhelaba ser xeneral. As vivencias do veraneo vémolas nos contos As pitas baixo a chuvia e n' Os tumbos.
[Páxinas patrocinadas]
