A defensa do obvio

Todo se resume nunha pregunta simple: "Que tempos son estes nos que temos que defender o obvio?". A cita de Brecht segue a servir para retratar unha época que sempre foi a mesma, tamén para non deixar de reivindicar a defensa de dereitos fundamentais e pactos básicos. A defensa da vida e a adopción dunha postura antibelicista, a defensa do medio ambiente, o dereito a uns medios de información públicos ao servizo de todo o público ou a loita por un espazo laboral libre de acoso e abusos son algúns dos obxectivos que deben ser repetidos con insistencia ante a falta de interlocución e as consecuentes solucións. Esas foron tamén as reivindicacións que realizou a presidenta da Asociación de Actores e Actrices de Galicia, Arantza Villar, no seu discurso "dos números" durante os Premios María Casares. Botando man da estatística e de forma precisa e condensada, ofreceu argumentos para sinalar algunhas das carencias que atravesa a profesión, mais tamén as vitorias acadadas. Acoso sexual O primeiro dos datos subliñados serviu para centrarse na realidade desvelada polo Informe sociolaboral de actores/actrices e bailaríns/bailarinas de España realizado por Aisge (Artistas Intérpretes, Sociedad de Gestión) entre máis de 3.000 persoas sociais. Nel destaca que 77% da profesión da interpretación estatal ingresa menos de 12.000 euros anuais e que un 72% se atopa baixo o limiar da pobreza, dentro dunha panorámica que indica un retroceso real do poder adquisitivo. A situación para as mulleres artistas é peor que para os compañeiros homes, xa que os ingresos das actrices resultan un 40% inferior Continuando coas cifras do informe, os datos sinalan que a situación para as mulleres artistas é peor que para os compañeiros homes xa que os ingresos das actrices resultan un 40% inferior que os dos actores. Esta situación desfavorable vén producíndose porque cobran menos, traballan menos días e padecen máis desemprego dentro dun sistema no que aínda temos que falar dunha preponderancia de papeis masculinos e obrigas de xénero como o caso dos coidados que limitan a dispoñibilidade para traballar. Entre as novidades que presenta o informe figura, ademais, que o sector detecta que "se fala do acoso sexual aínda de forma tímida e con temor á exposición pública". Precisamente por esta razón, resulta de especial relevancia a referencia realizada por Villar á firma do primeiro Protocolo para a prevención e actuación en casos de acoso sexual e por razón de sexo e/ou xénero nas artes escénicas e musicais de Galicia. O protocolo, co que deben contar todas as empresas contratantes resulta pioneiro porque "engloba a todo o sector e externaliza as denuncias asegurando o anonimato das vítimas, garantindo así a súa seguridade e protección". No que respecta ás conquistas da profesión, a presidenta da AAAG lembrou que neste 2024 se cumpren 15 anos do Convenio de Actores e Actrices de Teatro de Galicia mais tamén lembrou a batalla das profesionais da dobraxe pola actualización do seu convenio que data de 2006 e ao que se sumou a negativa do audiovisual de actualizar as táboas salariais. Nun contexto no que se detecta que o volume de traballo aumenta pero non a súa retribución, a defensa do obvio segue a ser imprescindible. 40 anos de CDG Nun ano no que se celebra a estrea da primeira produción do CDG, froito do pacto entre a profesión e a administración para afianzar o desenvolvemento do teatro galego, o discurso serviu para solicitar unha cuestión tan obvia como recorrente: a necesidade de aumentar o seu orzamento, de aumentar a contratación, aumentar a produción e as xiras do CDG ata conseguir que estreas de elencos numerosos como o de Os actos e as profecías que se vén de estrear neste mes de abril non sexan a excepción senón a norma. Tamén sobre os retos de programación e distribución levou o seu acento o director artístico de Talía Teatro, Artur Trillo, durante o agradecemento polo Premio a Mellor Espectáculo para Unha inimiga do pobo. Ademais de agradecer as liñas de apoio plurianual no eido da produción, Trillo lembrou a necesidade de contar desde a institución cun apoio á planificación e a distribución para evitar "a normalidade do bolo único, ter a oportunidade de desfrutar do boca a boca e abandonar a sensación de facer un teatro clandestino". Para todo isto, outro elemento vital é o da difusión e a normalización da presenza no espazo público do teatro a través, entre outros, da televisión pública que, un ano máis despois de seis, volveu a non retransmitir a gala dos Premios de Teatro. A necesidade de facer que a CRTVG "sexa un motor forte para a cultura galega, para o teatro galego e para o audiovisual" foi outra das reclamacións obvias para aspirar a contar cun sistema cultural forte. As liñas básicas de acción son claras e as mesmas desde hai anos. Trátase, en definitiva, de seguir reclamando o obvio para cambiar os tempos.