Crema solar, alfombras e cintas de vídeo

Magnífico debut da directora escocesa Charlotte Wells acaparando a maioría dos máximos galardóns en festivais independentes de fala inglesa, así como os gañados no Festival de Cinema Europeo de Sevilla, no de São Paulo, de Saraievo, Munich ou o soado Premio do Xurado na Semana da Crítica de Cannes. Aftersun é un filme matrioska, deses nos que se van descubrindo aos poucos as súas cartas. Faino dunha maneira críptica e metafórica, aguantando até a desenlace final o tema "real". Isto provoca unha catarse colectiva na que todo cobra sentido. Certo que se pode intuír nas pistas que deixa, pero non sabemos o que acontece a ciencia certa até o último fotograma. Por tanto, recomendo asistir coa menor información posíbel. Abstente de ler máis, se aínda non a miraches. Ademais da semellanza no título, a narrativa empregada por Wells en Aftersun achégase bastante á utilizada por Michel Franco en Sundown. Ambas desenvólvense nun resort, contan con planos descontextualizados e non sabemos o quid da cuestión até ben entrado o clímax final. Con todo, Aftersun é bastante máis radical pois agarda até o derradeiro fotograma (si, o derradeiro) cando Franco o desvelaba no último cuarto. Wells xoga ao despiste, pero sen usar cartas marcadas, desvelando datos mediante os actos, como unha boa novela. Ao principio descoñecemos a relación entre o home e a nena de 11 anos. Tamén tardamos en saber onde están de vacacións, e tampouco sabemos o motivo destas. Pero onde máis xoga ao despiste é co latente espertar sexual da filla, fantástico debut de Francesca Corio. As miradas, o rubor, o grupo máis maior co que anda, a piscina, as técnicas de defensa que lle ensina seu pai "por se alguén lle ataca algunha vez", cando queda soa pola noite... Unha cortiña de fume que pode parecer trampulleira pero que está plenamente xustificada: son lembranzas, o punto de vista da nena, flashes de recordo materializados en gravacións caseiras de vídeo. A metáfora da discoteca-limbo cobra todo o seu potencial na breve, pero demoledora secuencia final do pai entrando, extraordinario tamén Paul Mescal. Tardei uns segundos en me decatar do significado daquilo pero, cando me decatei, sentín unha profunda mestura de emotividade e exaltación. Emotividade polo que supón saber a verdade do que se estaba a contar; e exaltación por ter presenciado unha xenial experiencia audiovisual que conta, sen contar de maneira explícita, o tema incomprendido, e case tabú, da depresión e o suicidio. Un dos mellores filmes de 2022.