No centenario de Isaac Díaz Pardo

Esta divídese en dez partes: as dúas primeiras centradas na vida e traballo de Isaac e de seu pai Camilo Díaz Baliño en Compostela antes de 1936; as demais seccións conforman unha homenaxe á súa actividade renacentista e ao seu labor como recuperador da memoria artística, industrial, política e intelectual do noso país. As miradas de Isaac. Centenario de Isaac Díaz Pardo (1920-2020) / Comisarios: Xosé e Camilo Díaz / Museo Centro Gaiás, Cidade da Cultura / Compostela/ Até o 4 de abril A exposición resalta o seu contacto coa emigración e co exilio galego, nomeadamente con Luís Seoane, feito que será decisivo para levar adiante os grandes proxectos de dinamización cultural e empresarial que tiveron unha vizosa plasmación no Laboratorio de Formas, nas cerámicas do Castro e Sargadelos, en Ediciós do Castro e no Museo Carlos Maside. Díaz Pardo, testemuña e protagonista de primeira liña na evolución da cultura galega desde os anos da II República, bebe da lección da xeración de seu pai -que é a de Castelao- e traballa, en plena adolescencia, en sintonía coa xeración máis nova. Da actividade desta altura é de salientar a elaboración dos carteis da campaña do estatuto, que realiza con apenas 15 anos. Despois viría o asasinato do pai e a formación na Academia de San Fernando. Neste contexto, Díaz Pardo realiza unha pintura mediatizada polo ambiente social e cultural do momento, de clasicismo académico aínda que de persoal inventiva. Porén, a súa insatisfacción e inquedanza agudízase cando a finais dos 40 pode coñecer a obra dos grandes artistas galegos que están no exterior ou fican silenciados nun exilio interior, como é o caso de Carlos Maside. Percibe con lucidez que o escenario artístico español é ben mediocre e que nel domina un academicismo reaccionario carente de todo folgo. Para un artista que quere escapar deste mundo asfixiante, a saída é o contacto coa tradición da modernidade galega que representan creadores no exilio como Luís Seoane, o que o levará a comezar unha nova etapa vital e creativa presidida pola vontade de reconstrución do tecido cultural galego, con Sargadelos como proxecto nuclear e co deseño gráfico como ferramenta indispensábel, sen que iso supoña a renuncia total á súa dimensión pictórica que terá as súas mellores realizacións nas décadas dos 50 e 60, xa en sintonía coa a arte do Movemento Renovador da Arte Galega, en proximidade vital e estética a Seoane e cunha linguaxe influída polo sintetismo propio do deseño gráfico.