Cándido Fernández Mazas ilustrador

No contexto desta homenaxe, a Biblioteca da Galiza inaugurou unha pequena mostra bibliográfica —intitulada Cándido Fernández Mazas: signos dunha quimera— que se pode ver na Cidade da Cultura, en Compostela, até 10 de maio. Signos dunha quimera | Cándido Fernández Mazas | Biblioteca da Galiza, Cidade da Cultura, Compostela | Até 10 de maio de 2020 A exposición lémbranos que os vieiros da renovación da arte das primeiras décadas do pasado século non foron nada lineais como se adoita encontrar frecuentemente en manuais de historia da arte. En realidade a modernidade é variábel e pouco precisa. Daquela, como demostra entre nós unha ollada á ilustración gráfica da época, achamos a artistas ben diferentes, mais cun espírito semellante, que nos falan dun mundo en plena efervescencia, nun ambiente como o noso onde se produciron importantes transformacións e un proceso de renovación artística que desde mediados dos anos 20 é xa ben evidente. Inserido de vez neste contexto, en concreto no ámbito en que nacen estás publicacións, achamos a intensa presenza de Cándido Fernández Mazas —como tamén aparecen, con igual rotundidade, os pintores Francisco Miguel (1897-1936) e Luís Huici (1896-1936), ambos asasinados polos fascistas na Coruña. Fernández Mazas ilustra cos seus debuxos e gravados revistas e libros, cun linealismo acusado, moi achegado ao debuxo de moitos ilustradores do ambiente da xeración do 27, como Manuel Ángeles Ortiz, Moreno Villa, Bores, Benjamín Palencia ou Federico García Lorca. Sobresae polo seu traballo de ilustración en revistas e xornais como Alfar, Nós, Gaceta de Galicia, P.A.N. (Poetas andantes y navegantes), La Zarpa, La Nueva España ou El Pueblo Gallego, e en libros ligados á vangarda galega da súa xeración. Cómpre tamén sinalar a súa activa participación nas Misións Pedagóxicas republicanas, para as que realiza decorados e bonecos para espectáculos teatrais. As súas obras, moi típicas da figuración de entreguerras, salientan pola presenza de figuras femininas, cun tratamento lineal moi delicado, completado con amplas zonas de cor de grande harmonía, "con cores que orixinan liñas", como defendía el mesmo en textos de carácter teórico. Estamos, xa que logo, diante dunha notábel figura da nosa historia da arte, necesitada dunha recuperación que a resitúe con rigor nun momento decisivo do noso pasado.