Profundidades necesarias

Actúo nunha das vilas brancas de Málaga. Non hai hotel porque o turista de serra compra nunha urbanización e encérrase a sol e praia.
"Por iso os de aquí non temos onde vivir", dinme, "non se fan pisos, tan só chalés millonarios. Aquí ou funcionario, hostalería ou marchar. Acabaron con todo".

Alóxome nunha casa na que arrendan cuartos a viaxantes. A cea é no comedor, coa familia. Baixo a unha sala ateigada de fotos, flores de papel e armarios lucindo unha preciosa vaixela. Foi sentar á mesa e notar unha estraña calor subíndome polas pernas. Levanto a “enagua” (así é como lle chaman ao mantel) e atopo unha “copa”, un braseiro. Dúas señoras sen idade sorrinme e cébanme. "Come zurrapa, filla, que estás nos ósos”. Ao retrinco descubro á miña dereita, na penumbra, un home en pixama de raias que me mira en silencio. O viño de Ronda solta a lingua e acabamos a velada falando dos bandoleiros e fuxidos que se acochaban na serra. Do beixo que El Rubio lles roubou a elas a cambio dun pan redondo coma un sol. Memoran as tardes de recadar o gando ás présas, antes de que viñese o lobo; da chegada da estrada e do primeiro turista con gafas de sol, de cando foron ao mar por primeira vez... Á noite seguinte, no teatro, as mulleres rin, aplauden, interrómpenme e falan comigo, esnaquizando a cuarta parede. Benvida á Málaga profunda, dime a técnica. Días despois, diante do bufete “americano” do hotel de Marbella, boto en falta o pan con riles en manteiga e aquelas charlas e risas que me fixeron sentir coma na casa.