Medo de veras

Ando por vilas de Palencia contando tradición oral, lendas e mitos de Galicia. Emociona a ilusión e curiosidade coa que os máis novos se empapan de mouras e trasnos, xacias e meigas, magosto, Samaín e herbas de san Xoán. Hainos que ata me piden unha historia en galego e marchan dicindo "adeus, grazas!". Cheli, unha das señoras do público da noite, preguntoume se o apóstolo Santiago che devolvía o saúdo cando o beixabas. Como nunca bico lle dei, non me atrevín a dicir nin que si, nin que non. Non vaia ser o demo que lle estivese dando ou quitando un mérito que non ten.

—É que o Cristo da miña igrexa seica se sentaba cando lle bicabas os pés, antes, agora non, que din que igual rompe porque é moi antigo... Que marabilla! Era precioso de ver!

Por respecto ao público, abeirei a miña opinión detrás da máscara. Estando no corazón do románico palentino, pensei que era ben aloxarme nun mosteiro. Con máis enxeño que arte, as antigas celas foron convertidas en cuartos, cunha escaleira en caracol pola que sobes para o leito. For por durmir na alcoba de Alpidio, o fundador da orde, for polo medo a caer da cama, pasei a noite enteira espertando a cada paso, sentada coma o cristo de Cheli. Curiosa, pola mañá cedo achégome á colexiata de San Miguel en Aguilar de Campóo. Tócolle os pés á estatua e comprobo que o mecanismo non funciona. O vento xeado baixa da montaña palentina, secando os meu ósos. Na praza merco rosquillas de améndoas e algo de queixo. Por se acaso, en Palencia buscarei unha pousada con taberna.

E disque se agonían por uns contos de mortos!