As rúas da pandemia, a pandemia nas rúas

L´enfer c´est les autres. Lonxe de entrar en fonduras filosóficas, nunca de modo tan preciso e acaído soou a frase de Jean-Paul Sartre: “O inferno son os outros”. A rúa, espazo público, lugar de paso e encontro, vén sendo desde hai tempo un territorio de complicada ocupación. Ao natural descoido e ensimesmamento co que adoitamos camiñar, viñéronse sumar dous factores determinantes para acabar convertendo as rúas das nosas cidades nun lugar incómodo e molesto: a presenza do mal chamado “móbil” e a moda das mascotas. Tamén non son poucas as persoas ás que non lle dixeron de pequenas que hai que camiñar pola dereita e ceder o paso aos maiores. E isto todo orixina situacións verdadeiramente adversas que padecemos moitos viandantes, principalmente as mulleres e homes con eivas motrices, incomodidades ás que tampouco son alleas as terrazas de bares e cafés en lugares onde apenas hai espazo para elas. Un caos perfectamente organizado.

E todo este rebumbio, de natural amolante en tempos (para nos entender) “normais”, vese agora salientado pola actualidade, agravado por esta circunstancia especial que un notable número de persoas semella considerar allea. Sinxelamente, que non vai con elas.

A realidade fornécenos con elocuentes exemplos. Abonda con lle emprestar unha miga de atención. Hai tres días, un home camiñaba pola súa dereita a uns metros por diante de min; tería arredor de setenta e cinco anos, evidenciaba problemas de mobilidade, e ía provisto de máscara e luvas, cando no sentido contrario apareceron dúas mozas e un mozo; a maior, na vintena, dous ou tres anos máis que os compañeiros, mergullada na pantalla do seu teléfono, e os outros en animada conversa; en liña, sen protección ningunha, ocupando o centro esquerda do paseo, con espazo libre pola a súa dereita, camiñaban a boa marcha. Consciente da situación, o home aminorou o seu andar vagaroso e, achegándose ao edificio que bordeaba a súa dereita, botou o seu brazo esquerdo adiante coa man aberta no obxectivo de esquivar o inminente encontrón. Inevitablemente, a fronte da moza foi bater contra a man do home e, como quen acorda e non sabe onde está, logo dun instante, contrariada, reaccionou cun puñado violento dirixido á cara do home, que este logrou deter, non sen esforzo, volvendo erguer o brazo. Os acompañantes da moza, adiantándose, instárona a continuar o camiño, pero ela esixía saber por que o home lle batera. El explicou que fora xustamente ao revés: ao non se afastar, batera ela contra a súa man. A moza retrucou con xenreira que tamén podía terse afastado el. Cun expresivo aceno, o home preguntou cara a onde. Sen argumento do que botar man, agresiva, a moza ordenou ao home que marchase de alí e, perdoándolle a vida, espetoulle literalmente: “¡Y no te doy una paliza porque eres un viejo de mierda!”. Estaba a chegar a moza á altura dos seus colegas cando unha muller de mediana idade, que levaba da man unha nena, ao se cruzar con ela, sen saber moi ben o que tiña sucedido, condescendente, recomendoulle o uso de máscara. Renovando a súa carraxe, a moza ergueu a ollada do seu telefoniño e virándose cara a muller, agasallouna cun contundente: “¡Y tú vete a la mierda!”.

Rotundo final para un episodio que, de non ter sido unha testemuña del, non resultaría nada difícil admitir como unha ficción. Mais non sería de todo xusto deixar aquí o relato porque non pasaran dous minutos cando a moza chegou a correr ao pé do home para, compunxida e contrita, pedirlle mil perdóns. Mágoa que esta segunda parte recuperase a súa verdadeira natureza ao día seguinte pola mañá, ao pouco de eu acordar.