Simbolismo

Esta semana remata plena de simbolismo, un escuro simbolismo mesmo no interior das institucións que deben mirar pola cidadanía.

Porque é perturbadoramente simbólico que na mesma semana en que se glorifica o exército, nun cuartel a soldadesca se dedique a poxar por unha muller, coma quen se anota no sorteo dun chuleteiro. Uns setenta individuos participando da violencia dunha rifa destinada a financiar a celebración da súa patroa, a virxe que o catolicismo enarbora como símbolo de pureza e continencia sexual, xustamente. A institución apréstase a denunciar. Non agardabamos menos. Mais tamén menciona a falta de probas. Porén, o propio feito de se concretar a idea en palabras é xa un acto de violencia, en por si.

A conclusión é clara e manifesta, desde hai días, malia a ritual celebración do 25 de novembro, comprobamos que a violencia nos rodea nas súas múltiples formas: verbal, simbólica ou física, concretada nesa punta do iceberg que é o feminicidio, como o de Cristina en Lugo, asaltada e asasinada por ser muller e non reaccionar coa debilidade que ao noso xénero lle asignan. Ou o cruel asasinato dunha muller andaluza que agonizou durante cinco días diante do seu maltratador. Violencia, tortura, sadismo.

E mentres non son erradicadas estas formas de violencia, nin os argumentos que a elas conducen, vemos como o patriarcado se vai adaptando e crea novos argumentos.

Por exemplo, se me permiten pasar agora a un ámbito que coñezo. Cando nos negamos a asumir o anecdótico como normal e contestamos co poder das cifras que seguen demostrando que as escritoras estamos en segundo lugar, aparece un novo argumento: que somos nosoutras as que non presentamos propostas para seren publicadas ou premiadas. Madía leva. Como se as escritoras non estivésemos na sociedade e non sufrísemos, coma o resto das nosas conxéneres, a falta de tempo e ánimo provocada polas múltiples xornadas que tamén nós temos que asumir. 

Por que é tan problemático aceptar as evidencias e transformalas?