Cheiro a morte

Hai un cheiro a morte, a carne encetada pola ira.

Releo os versos que Medos Romero nos entrega no Pozo da ferida, porque outra muller apareceu morta, porque o seu corpo foi tirado ao lixo, porque houbo quen se permitiu facer chistes nas redes sociais con este feito, porque agora imos descubrindo que horas antes de aparecer morta vagaba desorientada e con indicios de maltrato, porque na hemeroteca podemos ler outra nova de hai dezaoito anos en que unha muller brasileira denuncia que o dono do mesmo club en que traballaba Mila a obrigou a prostituírse, un club que patrocina un club de fútbol, como se fose completamente normal.

Escribo “carne encetada pola ira” porque, de novo, é carne feminina a que aparece no lixo, na mesma vila do Carballiño, Mila e Érica, a nena de catro anos agredida e golpeada, separadas por dúas décadas que se nos volven agora como tempo perdido.

Escribo “cheiro a morte” porque o corpo de Mila, golpeado, tratado como lixo, aparece ante nós, interpelándonos, mentres hai políticos que centran os seus esforzos en desposuírnos dos avances acadados, para o que nos extirpan a palabra igualdade e borran o noso nome, muller, da lexislación. Políticos que non acoran cando reclaman que se retiren os orzamentos destinados a igualdade, e ondean esa bandeira ante os seus agora que lles toca facer campaña interna, e externa, para colocar en prime time o seu partido, algo ao que optan coa inestimábel colaboración dos medios de comunicación que pagamos entre todas. Seica as políticas de igualdade, ou de loita contra a violencia, non é unha prioridade neste momento, porque o que si é prioritario é chegar a fin de mes... Será que non lle chega o “cheiro a morte” dos feminicidios? De todas as que non chegaron nin ao final do mes, nin ao final da vida?

Uns e outros colocan sobre o noso nome de mulleres a palabra familia, coma unha lousa para enterrarnos nas nosas casas.

Releo a Medos Romero e con ela digo:

Non nacín, nai, para a tortura da besta e o delirio.