Sara Villanueva convive coa esclerose múltiple e practica sendeirismo: "Nunca entenderon que quixese camiñar"
Sara Villanueva Fernández é un exemplo de como se pode chegar a convivir coa esclerose múltiple e levalo con optimismo. Ten colaborado con varias asociacións explicando a súa experiencia após vinte anos coa enfermidade e decatarse da importancia do deporte. Descubriu o sendeirismo por casualidade e non deixou de camiñar. De pequenas rutas a diario polo seu Deza natal até facer o Camiño de Santiago desde Sarria ou o Camiño dos Faros, pasando polos cumes máis altos da Galiza, como o Formigueiro ou a Pena Trevinca. Querer é poder.
Como foi ese momento en que lle diagnostican esclerose múltiple?
Despois de pasar vinte anos sen saber o que me pasaba, malia ir a moitos hospitais, asumes o que che digan queres saber o que tes, bo ou malo. Cando ingresei con perda de visión no ángulo de visión dos dous ollos e apareceu o neurólogo pola porta da consulta para darme o diagnóstico, que foi de esclerose múltiple eu respondín cun 'vale' o médico mais a miña irmá que tamén estaba quedaron sorprendidos. Necesitaba pór nome ao que tiña.
E o seu contorno?
Nun primeiro momento todo son apoios. Con trinta e catro anos quedar paralizada da parte esquerda do corpo, casada e cun fillo de dez anos. Necesitas axuda para todo e custa asimilalo. Co tempo muda o contorno. Creo que a familia pensaba que sería temporal e esta enfermidade non é así. Non ten cura. Na empresa aceptárono ben, había máis casos, mais tiven unha mala experiencia na mutua onde me chegaron a dicir que non valía para nada.
A parella chega un momento que non o leva ben, nin me veu visitar ao hospital, e acabamos separándonos. A enfermidade evoluciona e a túa vida tamén. Nai solteira e en soidade é moi duro, mais coa axudas das miñas irmás e irmáns foi doado.
Que lle din cando decide comezar a facer sendeirismo?
Nunca entenderon que eu quixese camiñar. Pensaban que así esnaquizaba a miña saúde. Non se decataban que eu estaba mellorando. Eu soa descubrín que facendo exercicio estaba ben. Daquela a Seguridade Social non nos daba rehabilitación, considerábanos enfermas terminais. Ir a unha asociación de Esclerose Múltiple axúdache moito, sobre todo psicoloxicamente. Camiñar era a única solución que tiña. Foi un proceso de día a día. Tardei dez anos en facer doce quilómetros.
Polo medio houbo recaídas e malos momentos en amizades que pensaba auténticas. Decateime coa minusvalía que pasas a ser independente por obriga. Eu tiven esa forza, sei de casos que non a teñen. As zapatillas de deporte acompáñanme mesmo ao hospital, sempre atopo un momento para empregalas. Nunca deixo que os músculos perdan flexibilidade. Logo adestro. Teño as miñas rúas favoritas. Comezo sempre polo paseo de Pontiñas en Lalín e máis adiante cara a Rodeiro facer algo de montaña. Cos anos aprendín cando é o momento para cada ruta.
Que percorridos marcaron a súa vida?
O primeiro de todos foi o camiño de Santiago. Coñecín a experiencia da asociación estatal de loita contra a esclerose múltiple (Aelem) como reto para demostrarnos que somos capaces de facer grandes distancias. Adestrei moi duro con horarios estritos para conseguir facer Sarria-Compostela en cinco etapas seguidas, cando eu sempre descansaba días por medio.
A mente pode máis que o corpo. Fíxeno pouco despois doutra recaída, mais eran tantas as ganas de facelo... Querer é poder. Foi dos momentos máis importantes e máis duros da miña vida. Desde esa experinecia fago o Camiño cada ano. Adestro cada día un mínimo de doce quilómetros e cando non o fago o meu corpo non está igual de ben.
Como se convive coa esclerose múltiple?
Entre nós chamámoslle a enfermidade das mil caras. Hoxe estas ben e mañá non podes levantarte. Perdes visión dun día para outro ou a forza nunha extremidade. Nunca sabes o que che pasará ao día seguinte. Se estás ben podes saír e eu quero facer unha vida normal, dentro das miñas posibilidades físicas e económicas porque cando me diagnosticaron déronme a entender que xa a miña vida non era normal e eu quero que o sexa.