O testemuño dunha doente de cancro de mama metastásico: "O día a día é complicado, non fago plans a unha semana vista"
Pouco tempo despois de declararse a pandemia da Covid-19, María José Ivars soubo que padecía cancro de mama metastásico, unha doenza cuxa taxa de supervivencia é de 25%, moi por baixo do 85% para o conxunto dos cancros de mama. "Empezou despois da pandemia. Eu tiña unhas cambras e non lle daba maior importancia, supuña que era a regra que me viña a destempo. Até que a miña parella me obrigou a ir ao médico", relata.
Ivars relatou as súas vivencias esta cuarta feira, con motivo do Día mundial contra o cancro de mama, nun acto organizado pola Asociación Española contra o Cancro (AECC) no marco do lanzamento da campaña O rosa é máis que unha cor. Un mes e medio despois de facer diversas probas, explicou, diagnosticáronlle a doenza. "Pensei que era unha brincadeira, non me doía nada exaxerado para dicir que estaba enferma. Pensei, 'onde está a cámara oculta?'. Foi un shock", dixo.
Agora, unha vez rematada a quimioterapia, María José Ivars segue en tratamento, o que supón unha serie de secuelas. "Tiven que reestruturar a miña vida porque mudou en todos os aspectos. Non me recoñezo, non son a mesma que antes", afirmou. Todo este labor emocional é o que está a traballar cunha psicóloga da AECC.
A súa vida laboral viuse moi afectada, tendo que fechar a empresa que rexentaba antes da diagnose. "Todo o meu futuro non é o que tiña previsto. Teño que me recompor e ir pasiño a pasiño. O meu día a día é complicado, non podo facer plans a unha semana vista. Se un día esperto con forzas quedo con xente; se non, non. Cambiou a miña vida en todos os aspectos de presente e futuro. Teño que vivir o día a día", esgrimiu.
Para ela, un dos aspectos negativos do cancro de mama máis sorprendentes foi tamén a nivel social: "Cando rematei a quimioterapia a xente do meu redor empezou a deixar de chamarme e a preguntarme como estaba. Eu pensaba, 'por que a xente deixou de chamarme se eu estou igual?'". A razón, apuntou, é que o seu aspecto de fraxilidade mudara: "A nivel visual agora véseme morena, con pelo, máis forte que antes, con boa actitude... E a xente deixa de terte en conta. Chámante pero con períodos máis espazados. Pero en min non cambiou nada, sigo indo a tratamento...", sostivo.
A responsábel de Atención Psicolóxica da AECC, Carmen Yélamos, resaltou que o caso de Ivars é unha situación común: "Quédanos moito por aprender á contorna familiar ou de amigos, que moitas veces non sabe actuar. Chamo todos os días ou necesitará o seu espazo? O importante é que o paciente lles diga o que necesita e que o resto saibamos como comportarnos. O feito de ver ao paciente sen pelo ou máis canso xera ás persoas a necesidade de estar máis perto, mais tendemos a normalizar a situación cando xa ten o pelo curto e fisicamente está mellor. A tendencia para pensar que xa está ben e o paciente non nos necesita probabelmente sexa un erro".
Na mesma liña, Ivars detallou: "A semana pasada estaba no autobús. Fisicamente véseme ben pero doíame todo o corpo e non aguantaba de pé. Tiven que sentar nunha praza de minusválidos e unha persoa dixo que me estaba a facer a doente. Non tiven forzas para dicir nada, pero non é tan evidente que se a persoa parece que está ben non estea enferma".