Nunca Máis: Cando fomos donos dun tempo

Agora que pasaron quince anos do afundimento do Prestige, da maior crise política que viviu este país no que vai de século, e que a xente fai memoria para ver en que parou todo, a disputa por darlle un sentido a aquilo continúa no mesmo punto no que o deixou Aznar tras aquel Consello de Ministros de pouso colonial na Coruña o 24 de xaneiro de 2003: “La visión de un lugar aislado, resignado, atrasado, de una Galicia negra, no existe. Es una falsedad”, dixo o presidente do goberno camiño das Azores.

 

Ese día, o Estado, ocupando simbolicamente o país, ía agochar con cartos a vergoña do seu desleixo. O país moderno, publicitado polos medios como un investimento dez veces maior que o dos Xogos Olímpicos de Barcelona. O que estaba tratando de agochar era o Nunca Máis, “un pobo autoorganizado fronte ao Estado, un pobo en pé, defendendo o noso, cunha enorme potencia, un pobo digno e moi vivo”, di Bieito Lobeira, naquela altura deputado nacionalista no Parlamento galego e un dos portavoces da plataforma. “A reacción veu do impacto brutal de ver mentir as autoridades desde o primeiro día, da frustración diante dunha terríbel secuencia histórica de accidentes e da desesperación da xente do litoral e a resposta do Estado inexistente”, subliña Lobeira.

 

[Podes ler a información completa no Sermos Galiza 272, á venda na loxa e nos quiosques habituais]