As mulleres racializadas de Galiza denuncian a xenofobia

Non son casos illados. As denuncias indican que existe racismo na comunidade, moitas veces institucional, a maioría contra mulleres. A variábel de xénero como factor determinante das experiencias migratorias transcríbese no feito de que o 62% (SOS Racismo Galicia, 2022) dos episodios de violencia inclúen esta variábel. A violencia baseada na orixe ou na racialización considérase un dos casos máis claros de discriminación interseccional, aquela en que interveñen diferentes factores de maneira simultánea. O racismo como elemento disciplinador dos comportamentos das mulleres. A xenofobia non entende de permisos de residencia e de traballo. Hai exemplos de discriminacións sufridas por nacidas no territorio, agredidas en función dos seus riscos fenotípicos. As desvantaxes que encaran as mulleres migrantes ou con determinados trazos agravan tamén cuestións como a violencia de xénero e favorecen situacións de prostitución e tráfico. O enfoque liberal nos teitos de cristal alicérzase na realidade de que as mulleres non brancas se ocupan dos traballos de reprodución e da limpeza Outro punto quente é o acceso á vivenda. Segundo Provivienda, organización con sede na Coruña, o 72.5% das inmobiliarias aceptan formas explícitas de xenofobia e evitan alugar con criterios racistas. Os datos confirman a tendencia de anos anteriores que sitúa o racismo institucional como a vulneración maioritaria (superior a un de cada catro). Definen a Administración pública como racista e xenófoba nos atrancos nas solicitudes, na demora na resolución de expedientes e as denegacións inxustificadas. Homologación de títulos, no limbo As activistas de SOS Racismo Galicia e doutros colectivos como o Frente Interprofesional Migrante levan anos a denunciar a situación da homologación dos títulos universitarios obtidos no estranxeiro. O Real decreto 889/2022 veu acelerar os prazos de resolución dos expedientes para rematar cos incumprimentos da antiga proposición lexislativa. Na mudanza entre ambas as normas vense obrigados a transitar un limbo burocrático que paraliza as vidas. Precariza sobre todo a colectivos de mulleres migrantes. A maioría son odontólogas e psicólogas que traballan como limpadoras ou internas en fogares, cunhas condicións laborais deficientes. O feminismo civilizatorio, como o denomina a politóloga e activista Françoise Vergès, técese na opresión das mulleres racializadas e migrantes. O enfoque liberal nos teitos de cristal alicérzase na realidade de que as mulleres non brancas se ocupan dos traballos de reprodución e da limpeza. A raza non existe como un feito biolóxico, mais o feminismo civilizatorio nunca combateu as formas en que a raza trazou unha división na categoría mulleres. Visibilízase a carga de traballo invisíbel que sostén a vida e o conxunto social. Desnaturalízase o rol de coidadoras das mulleres (a humanidade enteira somos seres necesitados de coidado que debemos coidar, comprendelo para construír unha sociedade non desquiciada). Calcúlase o impacto económico das tarefas dentro do ámbito privado-doméstico, que superaría a metade do PIB en algúns Estados (María Ángeles Durán, 2012). Mais non se confronta o feito de que a conciliación laboral edifícase sobre os traballos de reprodución doutras mulleres precarizadas. Nada que celebrar As OID (oficinas de Orientación, Información e Denuncia) de SOS Racismo Galicia recollen en 2022, a través dos centros da Coruña e Vigo, un total de 214 agresións (sobre 435 persoas atendidas) o que supón unha liña ascendente respecto a anos anteriores (en 2021 foron 211, en 2020, 154, e en 2019, 135). Desde o colectivo expresan preocupación polas vulneracións "ás que diariamente se enfrontan as persoas migrantes ou racializadas no noso país, que van en aumento. A sociedade ten que tomar conciencia da gravidade con profundos procesos de formación, escoita e sensibilización". "A atención presencial tórnase case imprescindible debido á violencia que fai que o telemático, por mail, teléfono… entorpeza o labor e dificulte a recollida de datos". O día 12 de outubro, unha marcha percorrerá as rúas de Santiago de Compostela ás 12 horas desde a Alameda. Colectivos e individualidades do movemento antirracista do territorio galego xúntanse, din, desde a súa dororidade para lembrar que o 12 de outubro "non hai nada que celebrar". A emancipación social debe ser colectiva, en revisión permanente e atenta á complexidade. Ningunha liberación das mulleres acontece alzándoa sobre os corpos das demais.