Cuotas de alienación no verán

Escrebía Eduardo Blanco Amor no seu día sobre o que denominaba galeguismo gastronómico nas colectividades de emigrados galegos. Reuníanse para comer produtos da terra e así conxuraren a morriña dela. Esta "cuota" de galeguidade persiste nos nosos días. O verán élle propicio. Festas e festas arredor da comida de carne ou pescado por toda a terra galega. Comer, comer, comer... e beber, beber, beber... sen taxa nen control, con récords que se publicitan ano após ano, como o da ración de polbo meirande xamais cociñada (580 kg.). Eu non sei se é atavismo, se é lembranza de terríbeis fames padecidas recorrentemente ou a que se debe; o caso é que semella algo irrenunciábel para moitos, como a adhesión a orquestras nas verbenas que contan con multitude de seareiros ou a prolongación do Antroido en múltiplas celebracións onde o pracer reside en se disfarzar de non se sabe que resaibos históricos, en que a historia real, mesmamente, é o que menos importa. Produto ideolóxico Como hoxe vivemos tempos onde cómpre aclarar todo, direi que a min tamén me gosta comer e bailar, como a que máis, mais non estou a falar disto, neste exercicio de socioloxía barata que estou a compor. Refírome a unha especie de catarse ou satisfacción colectiva de masas abducidas por unha oferta gratuíta ou barata, nun gregarismo extremo que fai obrigatoria a asistencia a excesos multitudinarios. Esta é a "cuota" de galeguidade a que non se quer renunciar e que, faltaría máis, é debidamente promovida por institucións públicas varias. No día a día, o prezo dos alimentos básicos continúa a súa suba desde polo menos 2021, mais iso deslígase da necesidade de desabafo, de festa (?) e da liberdade (?) autoconcedida por un día. Do beber, beber, beber... todos os fins de semana hai derivadas dramáticas, mais iso tamén se desliga da situación xeral. É unha sorte de actualización do maxistral filme de Sydney Pollack Danzade, danzade, malditos (1969), onde a espléndida interpretación de Jane Fonda e o resto de actores daba a medida exacta da miseria extrema decorrida do crack de 1929 transformada en espectáculo obsceno de tortura e morte, para lucro das casas de apostas e consumo de espectadores dexenerados. Tortura e morte que coñecen ben as españolísimas touradas dos nosos días, que se continúan celebrando con toda a naturalidade. As televisións –as públicas, tamén– non só informan acriticamente, senón que fabrican necesidades e impoñen hábitos. Fiquei abraiada cando me cadrou ver –tanto na TVG como na TVE– a información referida á campaña comercial de Zara montada arredor do filme Barbie: convite directo a asistir obrigatoriamente ao enésimo envasado da todopoderosa factoría ideolóxico-mercantil norteamericana, con todos os ingredientes precisos para vender un produto plástico por fóra e por dentro. Un produto de, por e para ianquis, exportador de pseudomodernidade: non faltan a hispana, a negra, a gorda, o homosexual... e, como non, a banalización do feminismo: mulleres "empoderadas", homes precisados de salvación, sumidos na soberba e na estupidez, "novas" masculinidades, redención confiada á líder. Só faltou a mensaxe de: Hillary Clinton for president (ou Michelle Obama, tanto ten). Que calquera delas, caso de chegaren á presidencia dos USA, proseguirían na mesma política internacional expansiva, invasiva e destrutora dos seus antecesores no cargo é un detalle sen importancia. Por suposto, si aparece o lema do Partido Demócrata Yes, we can. E, detrás del, público compracente que compra a idea de este ser un filme feminista e progresista (??!!), non o último produto para, máis unha vez, facer caixa nos USA e en todo o planeta e aleccionarnos sobre a solución aos problemas reais... que non se mencionan, claro está. Galeguidade Arredoume esta digresión do motivo inicial deste artigo. O sistema ideolóxico-político global, o español e o autonómico galego favorecen e promoven a galeguidade de curto voo, limitada e limitante. Déixannos comer e beber a eito; amar as "raíces" mentres a emigración prosegue inclemente; cifrar na invasión turística desaforada e incívica unha solución económica para a Galiza, lugar colonial onde todo semella estar permitido... A galeguidade que consiste en que a lingua galega sexa audíbel e lexíbel publicamente, en recoñecérmonos o que somos –galegas e galegos sen oración adversativa–, en ollar realista e criticamente o panorama colectivo en que vivemos... iso son palabras maiores. Aí se acabou a liberdade de pensar e de actuar. Aínda estamos á conquista do obvio.